De donkere dagen zijn weer aangebroken. Leuke lampjes in mij kamer, wierrookje erbij en en vers vel papier om mijn struggeling, gedachtes, vraagtekens en succes moment voor jullie op een rijtje te zetten. Dus pak een deken en kruip lekker op de bank. Kop thee erbij een geniet van mijn fantastische blog!
Nou, nu dat gezegd te hebben begin ik deze met de herfst en wat dat met mij doet.
Na Zweden had ik moeite om terug te komen. Ik zit weer gigantisch in mjn hoofd met vraagstukken waarondnder het thema “wonen”.
Tja, nu denk je vast wonen? Maar je hebt toch een mooie woning? Ja, dat is, alleen het zorgkantoor geeft nog steeds aan dat er een alternatief gevonden moet worden. Nou, heel veel gezeik waar ik jullie niet mee wil opzadelen, maar wat ik wel wil vertellen is wat het met mij doet.
Ik had een paar weken terug een telefonische afspraak met mijn cliëntondersteuner omdat ik ook in de buurt meer contacten wil hebben. Maar het blad keerde om en ging over wonen. Ja, je weet dat Beekbergen een “tijdelijke” opvang is en dat ik opzoeken ben na een alternatief. Ja… O, god, waar gaat dit gesprek heen?
Ja, ik heb een woonplek gevonden in Rotterdam. Ik was overvallen.
Toen er alles gezegd was over de plek werd er gevraagd of er contact met die opgenomen mocht worden. Ik voelde mij overrompeld en zei daarom maar ja op.
Eenmaal opgehangen voelde ik mij moe en drong het pas tot mij door wat dit betekent. Ik was moe omdat ik de dag ervoor ook de griepprik had gehad.
Gedachtes namelijk mij weer over. Ze willen mij hier weg hebben. Het voelt alsof ik totaal geen inspraak heb en dat vind ik niet okey. Ik ben geen nummertje, ik heb gevoelens en mijn gevoel zegt dat ik hier wil blijven wonen.
Na het gesprek ben ik languit op de bank gaan liggen en heb film gekeken, want de griepprik hakte er behoorlijk in.
Die nacht kon ik niet goed slapen. Dingen spookte in mijn hoofd. Ik wil helemaal niet weg.
Ik ben boos. Boos omdat er niet naar mij geluisterd wordt. Het gaat alleen maar over geld en wat Selina wil? Ja, nee, dat telt niet. Selina kan ergens anders toch ook gelukkig zijn?
Ik was de rest van de week gestrest en in de war en als ik met een iets zit wat mij bezig houd vertel ik dat tien keer aan iedereen en dat kost facking veel energie. Dus ik moet leren om niet in die spiraal te blijven hangen en te kijken wat ik nu heb.
Het blad wende zich na mijn coaching sessies. Kijk naar de mogelijkheden. Misschien zijn er daar meer mensen die bij jou aansluiten. Leeftijdgenoten. Hum, zo het ik er nog helemaal niet naar gekeken.
Snoetje merk op dat ik onrustig ben en ligt regelmatig te knorren op schoot of lekker bij mij voeten op bed. Nu ligt ze heerlijk op schoot en geniet ik van haar aanwezigheid. Mijn alles!
Mijn energiepijl is laag. Sinds ik een paar weken geleden ziek ben geweest moet ik erg opletten wat ik doe. Op tijd naar bed is daarom weer een must.
Vorige week zondag had ik savonds nog afgesproken om nog iemand te bellen. Dat ging prima, alleen moest ik de volgende dag op de blaren zitten, want toen ik in bed lag was het 22:30. Is dat erg? Zeker niet. Sindsdien geef ik mijn lijf rust en ga ik keurig om 20:30/21:00 naar bed.
Ga ik morgen zwemmen? Ja of nee?
Zo leiden ik van de week mijn blog in op Facebook en op mijn status. Een vraag die afgelopen weken elke keer weer terug komt en ik de twee dilemma’s weer op de weegschaal moet leggen. Het is confronterend en ik heb het gevoel dat mijn lijf opgeeft. Ik heb te veel pijn in mijn spieren en dat doet dan weer pijn in mijn hart, want bij coaching heb ik geleerd dat ik dingen moet doen waar ik blijf van wordt, waar ik juist energie van krijg en dat is zwemmen, maar ja, als ik daarna pijn heb, is dat ook niet goed.
Het is dus voor mij de kust om goed in contact te blijven met mijn lijf. Wat zegt mijn lijf tegen mij? En misschien nog wel belangrijker luister ik naar wat mijn lijf te zeggen heeft?
