De vorige keer schreef ik over mijn hart te zeggen heeft, mijn droom om met kinderen te werken. Sindsdien heb ik met veel mensen erover gesproken en iedereen zegt: “Selina dat moet je gewoon doen!” Maar waar begin je dan?
Toen ging ik een week op vakantie. Het was een fantastische week waarin ik nieuwe mensen heb leren kennen en veel gelachen heb.
Ook was dit de eerste keer zeilen zonder mijn klokkentic en dat voelde vredig en ontspannen. Wij hebben fantastisch weer gehad. Omdat het echt lekker weer was aangekondigd was ik bang dat wij weinig wint zouden hebben. Maar gelukkig viel dat reuze mee! Het was een week waarin ik mijn grenzen heb verlegd en een week waarin ik gezien en gehoord heb hoe hard ik gegroeid ben.
De vorige keer toen ik op de boot stapte, woonde ik nog bij mijn ouders. Dus er is natuurlijk veel veranderd in de tussentijd. Dat was ook zeker te merken bij de schipper en de vrijwilligers die mij nog kennen van twee jaar geleden. Ik vond dat natuurlijk leuk om te horen, dus ik vertelde over Plotselinge verhuizing en dat ik daardoor razendsnel volwassenen moest worden. Als ik dat dan vertel ben ik trots. Trots op waar ik nu sta.
Op vakantie heb ik veel gedaan en ook dingen die ik twee jaar geleden niet gedurft zou hebben, zoals zwemmen in de zee, een heel rondje om de boot gezwommen, motorboot en gekanood. Het was een tekenen dat ik mezelf heb leren kennen in die twee jaar.
Ook moest er gewerkt wordt op de boot. Zeilen hijzen, Zeilen begleiden met omhoog gaan, opletten, opruimen enzovoort. Ik hielp bij alles mee wat ik kon en mijn zelfvertrouwen vergoten zich.
Tussen door was er ook genoeg te om te kletsen of je terug te trekken. Als ik mij terug trok was ik te vinden op het mooste plekje van het schip, namelijk de punt. Dé plek om voor jezelf te zijn.
Terwijl ik daar zat dacht ik na over mijn toekomst en kwam tot de conclusie dat ik echt mijn droom om met kinderen te werken waar wil maken. Maar hoe?
Ook op de boot liet ik mijn blog lezen, en ze zeiden dat ik gewoon moest proberen. Maar mijn hoofd dacht allen maar: “hoe de hek kom ik in die wereld zonder papieren?”
Kijk, het gaat mij nu niet om het papiertje, maar het gaat mij erom dat ik blijkbaar een papiertje nodig heb om in die wereld te komen.
Eenmaal weer thuis heb ik met mijn begeleider gegoogeld hoe wij misschien ergens een ingang kunnen vinden. Wij kwamen uit op een thuis cursussen van een jaar. Ik dacht dat is teminste een begin en dan heb ik teminste iets op zak om straks te laten zien in de hoop dat ik wordt aangenomen. Dus wij hebben die cursus aangeschaft met als motto: kijken waar, wanneer, hoe en of het schip strand. Dat is nu twee weken geleden. De eerste week kon ik nog niks doen omdat ik nog geen boeken had. hoor je denken: “heb je niet gevraagd of je de boeken niet onlein kan krijgen?” Ja, dat heb ik gevraagd maar helaas is dat niet mogelijk.
Dinsdag was mijn eerste leerdag. Nou ja, dag dag, uurtje toen was ik moe. Ik heb volgens mij twee bladzijden gelezen ofzo. Ik had iemand naast mij zitten die de bladzijden omsloeg.
De volgende dag kon ik pas Savonds aan mijn studie. Ik moest en zou nog “even” wat aan mijn studie doen, dus na het eten ging ik er voor zitten. De gene die bij mij was gaf mij de tip om gelijk een samenvatting te maken tijdens het leren. Dat had ik nog nooit zelfstandig gedaan, dus eerst schreef ik alles op wat er stond. Maar toen zei ze: “je moet het in je eigen woorden opschrijven, want dan leer je beter.
Ondertussen kwam mijn huisgenoot thuis en wilde geholpen worden. De begeleider zei tegen mij: “je kunt mij appen wanneer je de bladzijden omgeslagen wilt hebben.”
Zo zat dan Savonds alleen te leren en de zoeken hoe ik de tekst kan verwoorden in mijn eigen taal. Ik voelde mij dinsdag opgejaagd omdat er iemand naast mij zit mee te lezen en ik lees echt ziek langzaam.
Maar ik merkte na mate de week vorderden dat, dat ik weer die drang voelde om elke dag te leren. Terwijl ik eigenlijk te moe ben. Daarom heb ik gisteren ook niet in de boeken gezeten.
Maar ik vind dit wel heel moeilijk en zoals nu ook, ik zit nu weer te schrijven. Maar ja, nu weten jullie wel waar ik mee bezig ben en morgen doe ik lekker een beddagje.
Maandag liggen de boeken er ook nog!
