Ik dacht misschien moet ik maar weer eens mijn gedachtes op papier zetten. Ik lig nu net op bed en ik merk dat ik weer rondtjes draai in mijn hoofd. Waarom? Het gaat eigenlijk beetje dan ooit op dit moment.
Toch geeft mijn lijf spanning aan. Het is een spanning die ik niet kan definiëren. Dit is erg kut! Want ik heb gewoon pijn en ik weet niet waarom. Mensen zeggen dat ik niet moet afvragen waarom, want dat kost energie. Maar waarom ben ik dan zo spastisch?
De afgelopen tijd lijkt het alsof alles goed is, teminste, in dat koppie van mij. Ik heb een lieve meid leren kennen waar ik dagelijks ap contact heb.
Ik ben al enige tijd opzoek naar vrienden en afgelopen halfjaar veel onlein “vrieden” leren kennen. Maar dat liep elke keer al snel dood. Dus heb ik van de zomer flyers voor een maatje gemaakt en opgehangen maar daar kreeg ik geen reactie op. Ik was gefrustreerd. Gedachtes spookt door mijn hoofd. Zie je wel niemand wil vrienden zijn met iemand met een beperking.
Ik had de hoop al op gegeven tot ik een twee weken geleden een apje kreeg van iemand:
“Hey, ik kreeg via, via je flyer toegestuurd en ik wil je graag leren kennen.” Ik was enorm blij dat er eindelijk na lange tijd iemand had gereageerd.
We hebben even wat heen en weer geaptt en de volgende dag zei ze: “ik kan ook gewoon nu naar je toe komen als je wilt?” Ehm, even erro. Want ik zat aan mijn studie en ik kan moeilijk spontane dingen doen. Toch heb ik ervoor gekozen om haar te laten komen, wat ik echt heel knap vond dat ik dat spontaan kan. Het was echt super spannend maar ik was blij dat ze er was. Sindsdien hebben we eigenlijk elke dag ap contact en komt ze elke week en soms twee keer per week langs. Maar waarom ben ik zo spastisch?
Vlak voordat ik, inmiddels vriendin, heb leren kennen kreeg ik hoesten. Dit was een teken voor mij dat ik weer te hard van stapel ben gelopen met mijn cursus. Dat ik per se door wilden gaan terwijl mijn lijf al een paar signalen gaf dat ze er niet mee eens is. Maar wat ik deed dus? Mijn kop in het zand. Ik was voor mijn gevoel weer terug bij af.
Maar het verschil met vroeger is, is dat ik nu wel luister naar de signalen van mijn lijf en dat ik ernaar heb gehandeld. Dus ik heb heel wat bed-dagen achter de rug.
Oké, dus ik ben meer naar mijn lijf aan het luisteren. Maar wat geeft mijn lijf de afgelopen week aan waarom ik zo veel kamp heb in mijn benen? Stress? Maar ik heb helemaal geen stress. Ik weet het niet. Maar misschien moet ik het ook gewoon loslaten en niet afvragen waarom, want dan zit ik weer in een virtuele cikel waar ik weer niet uit kom.
Gisterenavond zei de gene die mij in bed hielp (ik zat behoorlijk in de kramp) “Je kan morgenochtend in bad als je wilt. Misschien helpt dat je lijf ontspannen.” Dat vond ik een uitstekend idee, dus ik ben lekker in bad geweest en ik voelde mijn lijf weer ontspannen. Ook tijdens het aankleden konden mijn benen weer normaal recht. Wat trouwens uitzonderlijk is want als ik normaal uit bad kom heb ik het koud en kou wekt spasme op, dus ik zat in bad en dacht: “O, ik moet er zo uit en dat wordt weer hel.” (ja, ik weet dat ik zo niet moet denken maar het gebeurt gewoon) Maar het viel mij echt reuze mee en ik moet zeggen dat het mijn lijf erg goed heeft gedaan!
Daarna had ik zien om in mijn kamer terug te trekken en te wachten op de yoga! Heb ik nog een mailtje gestuurd naar de mensen die de camper verhuren. Want ik wil in de zomer van 2026 weer drie weken op reis. De planning is om dit keer naar Schotland te gaan en het ziet er positief uit, dus ik ben facking blij!
Ik wens jullie een heel fijn weekend!
