Deze week was alles nog moeilijker dan normaal. Mijn energie level staat op een laag pitje. Waarom heb ik zo f*cking weinig energie? Maar op het werk gaat alles gewoon door en dat is maar goed ook. Afleiding helpt, zeker om alles te vergeten.
Een mailtje hier, een overlegje daar. Het geeft mij energie om te doen waar ik goed in ben maar waar ik normaal best goed in ben was deze week extra moeilijk, namelijk een mailtje schrijven aan een klant. Dat is iets wat ik niet goed kan maar aan de andere kant weet ik dat daar niks aan kan doen, dat mijn dagen er elke keer anders eruit komen te zien. Toch confronteer het mij.
Woensdag was het dan zover. Waar ik al 3 maanden naar smacht en jullie mee lastig val. De tijd die ik niet geweest was leek wel een eeuw, toch voelde het vertrouwd en veilig. Een veilige omgeving waar ik al 3 jaar kom. Een kamer met lekker geuren, daar waar de verwarming op stantje sauna staat, daar waar ik helemaal tot rust kom en mijn lijf zijn aandacht krijgt die hij op dat moment nodig heeft. Toch is het confronteren om te weten dat massage niet meer alleen voor de lekker, maar echt een noodzaak is geworden. Dat kwam even hard binnen toen ik op weg naar huis wasree. Het confronterend mij ook omdat ik weet dat er niet veel aan kan doen. Dat maakt mij verdrietig en tegelijk ben ik blij dat ik daar mag zijn, dat ik de pijn even kan vergeet en dat ik even los kan zijn van mijn spastische lijf. Want tja, dat kan ik niet veranderen.
Als ik dan naar mezelf kijk in de spiegel denk ik ja, ik doe het goed? Maak ik wel de goeie keuzes? En wat is goed eigenlijk? Ik weet dat ik nu heel volwassen overkom maar ik heb een lijf die mij dwingt om over dit soort dingen na te denken. Een lijf die aandacht, liefde en zeeën van nodig heeft. Laat ik dat nou precies hebben, maar soms heb ik niet de geduld die ik zou moeten hebben. Soms is dat potje ook op en dan ben ik boos en wanhopig. Ik weet dat ik niet boos op mij lijf moet zijn maar soms heb ik geen keus en kan het niet anders, want niemand kan altijd zijn glimlach op zetten.
Zoals ik twee weken geleden over mijn binnenkant schreef, je hoeft niet altijd je glimlach te laat zijn. Ik weet, dat is makkelijker gezegd dan gedaan om bij iemand anders je gedachtes en gevoelens te uiten.
Ik geniet van de kleine dingen zoals zelf douchen. Even alleen zijn en niet altijd iemand om mij heen. Ik geniet ervan als ik een goeie dag heb, als ik minder pijn heb en als ik even weg ben van mijn pijn. Dat zijn de dingen die mij energie geven en die moet ik koesteren. Het is zaterdag avond toen ik deze blog schreef. Ik lig lekker te chillen in bed. Nu denk je hu? In bed kan je toch niet op je tobi? Jawel, vanaf nu hoef ik niet meer te kiezen tussen twee kwaden. Ik blij en mijn lijf ook blij.
Het was een week met pieken en dalen en dat is ook okey. Je hoeft niet altijd vrolijk te zijn, je hoeft niet altijd de stoere uit te hangen. Maar ik weet wel dat er over praten helpt. Je hoeft niet altijd alles in je eentje op te lossen/uit te zoeken. Dat is fijn maar dan moet je het wel toe laten……..
