Vorige week vertelde ik over mijn routekaart, dat ik veel bereikt en geleerd heb door de jaren heen. Ik heb daar vorig weekend bij stil gestaan.
Het feit dat ik nu meer over mezelf te weten ben gekomen en daardoor ook meer bereikt heb.
Het is bizar dat ik nu veel meer over mezelf heb ontdekt. Ik vind het fijn om mezelf te kennen en om mijn grenzen beter te kennen. Maar om mijn grenzen te acceptere? Dát is een andere uitdaging…..
Deze tijd is een grote rollercoaster voor mij. De emoties vliegen alle kanten op. Van lachen tot ik ervan buikpijn krijg naar woede uitbarstingen en diep verdrietig. De onzekerheden en vraagstukken borrel in mijn naar boven.
Hoe moet ik verder? Hoe gaat mijn routekaart voor de komende tien jaar eruit zien?
Waar ga ik wonen? Hoe gaat dat er uit zie? Dat was dan ook een vraag die ik een paar weken geleden bij mijn revalidatiearts heb neer gelegd. Ik ben nu langzaam zover om daar serieus over te hebben. Tuurlijk schiet ik 7 kleuren als ik daaraan denk maar het wordt tijd voor mijn eigen plekje. Een plek waar ik mij ook thuis ga voelen.
Ik heb daarom dan ook op geschreven wat ik voor mij zie als ik denk aan zelfstandig wonen. Het is raar om daarover na te denken, want je vertrouwde omgeving is dan even weg. Een nieuwe plek, een nieuwe stap, nieuwe mensen. Dat maakt mij een beetje angstig. Nou ja, angstig is niet het goede woord maar spanning. Alle nieuwe dingen zijn spannend.
Niet alleen het thema “wonen” houdt mij bezig. Ook hoe ik in mijn vel zit speelt een grote rol want
ik merk dat mijn lijf steeds meer aandacht van mij vraagt. Ik realiseer mij dat ik lichamelijke steeds meer achteruit ga en is confronterend om te voelen. Het is confronteren om te voelen hoe ik elke dag weer in “gevecht” aan moet gaan met mijn lijf en hoe kapot ik daarvan wordt. Elke dag weer aanvoelen wat mijn lijf van mij vraagt, altijd maar overwegen wat ik ga doen. Wat is deze dag haalbaar qua energie? Het is moeilijk om te begrijpen dat ik met mijn lijf moet leren leven, maar als je de hele dag geen keus hebt en je moet kiezen tussen bijvoorbeeld even gezellig met de familie een film kijken met pijn of de film in je eentje in bed kijken zonder pijn. Wat zou jij kiezen?
Woensdagochtend kreeg wij te horen dat de pgb waarmee ik vorig weekend weg ben geweest positief getest is. Dat betekentde dat wij ook getest moesten worden. Gelijk woensdagmiddag hadden wij alle vier een afspraak bij de teststraat. Daar ging mijn kappers afspraak!
Toen wij met zijn allen in de auto zaten zei ik: “dit is hét familie uitje van 2020/2021!”
Nou, super leuk familie uitje!
Voor mij was dit de tweede keer dat ik getest werd, toch vond ik het spannend. Weer zo’n STOK in mijn neus én dit keer ook in mijn keel. Omdat ik een bijtreflx heb vond ik het best spannend, ook omdat ik ongecontroleerde bewegingen kan maken en dan die STOK achter in mijn keel kan blijven steken.
Okey okey, ik zal op houden met mijn engen verhalen. Ik leef nog!
De uitslag van de test kwam de volgende ochtend binnen. Alle vier waren wij negatief getes. Toch moet wij 5 dagen in quarantaine en dan vandaag de twee test. Nu wachten op de uitslag. Spannend!
Donderdag en vrijdag waren thuis werk dagen voor mij. Oftewel, wij zitten 5 dagen in quarantaine. Het thuis werken is lastig en heel vermoeiend omdat ik mijn werk computer niet heb waar de pcy op staat.
De pcy is een oogbesturing die je aan elke computer kan vast klikken. Tenminste, als je de software op je computer hebt staan. Aangezien ik nog geen computer op mijn kamer heb staan wordt het toch mijn trage tobi waarmee ik het moet doen. Maar ik ben blij dat ik iedergeval kan werke. En tja, als ik een uur met een onderdeel bezig ben is dat ook niet erg. Het komt altijd weer weer goed.
#hetlevenvanselinaterenghi
