Er is afgelopen weken weer zo veel gebeurd. Leuke dingen, positieve dingen, emotionele gebeurtenissen en vreugde. Het kan allemaal samen in deze twee weken.
Ik voel mij op die moment erg moe en eigenlijk gaat dat al bijna een week zo. Geen energie om iets te ondernemen, geen zin om te eten. Ik voel mij somber en alleen. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik het goed doe. Ik weet dat ik mijn leven zo moet nemen zoals die is maar afgelopen paar weken zit ik weer in een diepe, diepe kui.
Waarom? En misschien nog wel een belangrijke vraag. Hoe komt ik er uit?
Daar ben ik zelf ook nog zoekende in. De eerste vraag is: Waarom voel ik mij weer zo? Waarom ben ik zo down? En wat is er gebeurt is die tijd?
Ik heb weet dat ik veel werk en als ik dan vrij ben weet ik vaak niet wat ik moet doen. Tenminste, als ik geen pgber heb die mijn handen kan zijn. En dat is confronterend en zwaar. Het is confronterend dat ik overal hulp bij nodig heb. Als ik dan alleen in mijn kamer zit kan ik niets opruimen, ik kan niets pakken, ik kan geen glas drinken pakken. Dan baal ik van mijn situatie en ik ben boos en verdrietig.
Vorige week heb ik een weekje overgeslagen met het schrijven van mijn blog. Ik was te moe om daarmee bezig te zijn.
Toch was het een week waar ik zin in had, een dag waar ik al begin van deze pandemie naar uitkeek. Eigenlijk was het dan zover! Mijn eerste vaccinatie!
Gek genoeg vond ik het best spannend om hem te krijgen. Waarom vond ik het raar? Nou omdat ik elke jaar de griep prik krijg en elke 3 maanden een prik in mijn buik om mijn baclofenpomp weer te vullen. Maar dit was een nieuw medicijn waarbij ik nog niet wist hoe mijn lijf hierop zal reageren.
De bijwerkingen waren al snel zichtbaar. Mijn lijf was het gevecht aangegaan om het virus te bestrijden.
Ik begon eind van de middag ontzettend moe te worden. Het was een andere vermoeidheid die ik van mezelf kende.
Ik had van tevoren al bedacht dat ik misschien die dag vrij zou nemen en dat is maar goed ook…..
Vrijdag ben ik wel gewoon naar het werk gegaan. De vermoeiend hakte er behoorlijk in en tóch ging ik gewoon mijn rondje draaien en de werkzaamheden doen die ik weer moest oppakken. Het ging op een nog lager pitje dan een normale werkdag, toch ben ik blij dat ik gegaan ben.
Ik kreeg weleens te horen dat ik een vechter ben en dat klopt. Zonder mijn vechtlust was ik niet zo ver gekomen dan dat ik nu in het leven sta. Ik schrijf misschien vaak negatieve dingen in mijn blog omdat ik dan denk dat deze blog bedoel is voor negatieve dingen, maar waarom denk ik dat steeds? Ik weet dat ik af en toe nare dingen mee. Pijn ervaar, stuggels door sta en dat ik nog steeds moeite heb om mijn CP te accepteren, dat blijft mijn hele leven achter volgen. Maar ik maak ook positieve en leuke dingen mee. Dingen waar ik energie van krijg zoals zingen en paard rijden. En die momenten, die zijn heel belangrijk en moet ik koesteren.
#hetlevenvanselinaterenghi
