Het is alweer twee weken dat ik een blog heb geschreven. Het waren weken met veel emoties. Blijdschap, verdriet, geconfronteerd worden met jezelf en vooruitgang. Ben je benieuwd hoe deze twee weken verder verliepen? Blijf dan lekker lezen!
Ik had geen puf om te schrijven. Mijn hoofd zat vol. Gao, pijn in mijn hele lijf. O, god! Neeeeee! Ik wil niet dat het zo’n blog gaat worden! Ik schrijf op dit moment alles op wat in mijn hoofd zit en dat is heerlijk!
De pijn blijft ook bij leuke dagen zoals mijn 19e verjaardag. Ja het was een dag die ik niet snel zal vergeten. Maar jongens, wát is jarig zijn toch vermoeiend!
Video bellen met mijn familie uit Duitsland, toen ging de deur bel. Een vriendin die ik al twee jaar niet gezien had stond voor de deur. Hebben wij buiten lekker gekletst. Ondertussen ging mijn telefoon los. Gefeliciteerd! Gefeliciteerd! Gefeliciteerd!
Toen ging de huistelefoon. Een PGBer die s’middags niet kon komen verteld dat wij in het najaar naar een fout feest zouden gaan!
Daarna ben ik héél even op bed gaan liggen (met tobi. Even mijn apjes wegwerken). Toen mama mijn aan het helpen was met het toilet ging mijn telefoon. Zucht! Wie wilde mij nu weer feliciteren?!
Het was een oude PGBer die mij natuurlijk ook wilde feliciteren. Aangezien oma al bijna op de stoep stond heb ik besloten om haar later terug te bellen.
De volgende dag moest ik gewoon weer werken. Het was een gewone werkweek ondanks dat ik nog moe was van mijn verjaardag. Maar het leven ging door. Door zonder dat ik een PGBer om mij heen had. Dat baal ik nog steeds van! Dat ik niets kan, maar of dat ooit zal veranderen? Misschien moet ik maar accepteren dat het zo is. Ja, ik weet dat ik dat vaker zeg en ik weet dat het moeilijk is dan normaal.
Ik droom vaak over hoe het zou zijn om niet in een CP lijf te zitten. Ik verlang naar een lijf die minder pijn doe, maar ik heb dit lijf nu eenmaal gekregen en dat is na 19 jaar nog steeds moeilijk te accepteren.
Maar ik droom. Ik droom van een toekomst, mijn toekomst.
Laatst zag ik een herinnering van een jaar geleden. Op de foto stond ik onder een Nederlandse vlag met mijn schooltas er aan. Ik deelde mijn herinnering op Facebook en schrijf dit erbij: “Een jaar geleden om deze tijd veranderende mijn leven voor goed. Ik ging alleen op vakantie en ik begon met mijn een baan waar mijn hart en ziel liggen. ik heb geleerd met klanten om te gaan, ik heb geleerd om met WordPress te werken en ik heb beter leren plannen.
Nu, een jaar later heb ik veel geleerd van mijn huidige werk. Niet alleen heb ik website leren bouwen. Nee, ik heb ook geleerd om met mijn lijf om te gaan. Ik heb geleerd om naar mijn lijf te luisteren en om te accepteren dat mijn lijf steeds meer achter uit gaat. Dat is vaak confronterend en zwaar, maar ik ben de Selina die jullie nog steeds kennen. Als ik een bad dag heb ga ik toch naar mijn werk een dan doe ik misschien niet zo veel, maar ik ben wel op mijn werk en dan heb ik afleiding van de pijn!
Soms baal ik van mijn CP, maar dat hoort erbij. Dan gooi ik er een paracetermol in en ga door en door. Dat is Selina Terenghi #hetlevenvanselinaterenghi
