Hallo! Daar ben ik weer! Het was even stil op het gebied van blog’s schrijven. Ik had de afgelopen paar weken geen puf om te schrijven. Ik was te druk met mezelf om mij overeind te houden, ik was te moe om überhaupt te veel te doen. Ik werkte. Ik werkte en mijn lijf zei ik kan niet meer. Dat had ik niet in de gaten. Ik wilde door. Door omdat ik dat altijd doe. Maar was dat verstandig?
Totdat iemand tegen mij zei: “misschien is het handig om bloed te laten prikken.” Dat heb ik dan afgelopen dinsdag gedaan. Even voor de zekerheid. Morgen krijg ik uitslag en ik hoop dat er iets uit komt. Ik ben een beetje bang dat het alleen maar mijn CP is, maar ik hoop dat er ook nog iets anders uitkomt………
Na het bloed prikken zei mama: ”ijsje?” Nou daar zei ik natuurlijk geen nee op!
Ik had mijn T shirt aan met de tekst “blijf staren, misschien doe ik wel een truckje”.
Toen we uit de ijssalon kwamen sprak een vrouw mij aan: “heb jij een lekker ijsje?!” Ik werd boos een draaide mij naar de vrouw toen een strekte mij zo lang mogelijk uit om de tekst goed leesbaar te krijgen. Ik was boos. Ik schreeuwde midden op plein van woede. Ook als ik boos ben gaat mijn hele lijf mee. Mama stond naast me met het ijs. Drie keer raden wat er gebeurde? Yep, ik kreeg een spasme en het ijsje viel op de grond. De vrouw wilde voor mij een nieuwe halen, maar ik was zo woest dat ik dat niet wilde.
Het ijsje was nog onbeschadigd en toch nog hartstikke lekker!
Erg gebeurde ook positieve dingen waar ik energie uit haal zoals zingen, paardrijden en beter worden in mijn werk. Maar tegelijkertijd merkte ik hoe mijn lijf achter uit gaat. Ik voel de pijn die ik steeds vaker heb, maar toch kan ik altijd weer het positieve ervan inzien, want stel ik was een jonge vrouw zonder CP had ik niet deze blog voor jullie geschreven. Ik had niet de lieve, zorgzame mensen gekend die mij zo goed kennen. Het is namelijk fijn dat als je niet goed voelt je de mensen om je heen hebt die je kan vertrouwen.
Die mensen heb ik in de loop der jaren gevonden. Mensen waar ik mijn ei kwijt kan, mensen die naar mij luisteren. (O, wát is het het heerlijk om weer te schrijven!) Maar ook mensen die met mij gekke dingen uithalen. Juist die mensen zijn zo belangrijk, die mensen leggen even een arm om mij heen zodat ik mijn verhaal kan vertellen. Soms kunnen zij iets voor mij betekenen maar soms ook niet, dat is dan ook okey. Als je maar iemand hebt waar je je vertrouwd bij voel. Ik heb ook een paar mensen gevonden waar ik mezelf kan zijn, waar ik blij, boos of verdrietig mag zijn. Daar waar ik mijn binnenkant mag laten zien.
Een van die personen is Jacky!
Het was tijd om weer terug te keren naar wie ik ben. Om te voelen wie ik eigenlijk ben.
Ik had weer een sessie Stembevrijding. Nu denk je waarschijnlijk wat de F is Stembevrijding?!
Ik had er een paar jaar geleden ook niets over Stembevrijding gehoord totdat ik het een paar jaar geleden voor mij verjaardag gekregen heb. Stembevrijding is eigenlijk zoals het woord zegt. Je bevrijd emoties door te zingen.
Voor mij is het een opruiming van mijn hoofd. Dat je even uitzoemt, dat je alles op zijn plaats zet.
Maar ook het bewust voelen wat je van binnen voelt.
Ik ben er nu 3 of 4 keer geweest en elke keer is het weer anders. Elke keer heb ik weer andere vraagstukken.
Toen ik daar voor de eerste keer was, wist ik niet zo goed wat ik wilde behandelen en eerlijk gezegd weet ik dat nu nog steeds niet als daar binnen kom maar het trekt mij steeds weer om er heen te gaan. Het is een vertrouwde en veilge omgeving waar ik kan zeggen wat ik wil.
Dit keer ging het vooral over de pijn die ik ervaar. Ik vroeg mij af of zij mij daarmee kon helpen, gelukkig was dat wel het geval. Ik moest klanken maken vanuit de plek waar het pijn deed. Woensdag was het mijn nek. Ik concentreerde mijn op de pijn in mijn nek en ik maakte een geluid. Het maakt niet uit welk geluid. Oeeeeeeeeiiiiii, aaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhh! En de pijn verdween uit mijn nek. Hoe bijzonder is dat?!
Toen hebben wij een andere oefening gedaan.
Ze ging mij een mooie plek laten zien, een plek waar ik mag zijn. Ze nam mij mee in een wereld hier ver vandaan. Een wat van mij is en waar ik de baas ben. Sindsdien ben ik daar elke dag te vinden. Ik ben daar in mijn eentje. Zonder dat iemand mij kan storten, zonder pijn en zo mijn CP lijf. Want ik ben nog maar dan een jonge vrouw met Cerebrale parese. Ik ben Selina en CP is een onderdeel van mij.
#hetlevenvanselinaterenghi
