Het is weer winter aan het worden en dat betekent voor mij dat mijn lijf spastischer wordt. Ik was bezig om mezelf overeind te houden, om vragen te beantwoorden en na te denken over mijn toekomst. Het maakt mij angstig als ik aan mijn toekomst denk. Waarom? Lees vooral lekker door!
Mijn lijf heeft veel aandacht nodig, maar wat als je die vraag van je lijf negeert? Wat als je niet durft toe te geven aan wat je lijf eigenlijk te zeggen heeft?
Ik heb de afgelopen weken niet geschreven omdat ik twijfelde over mij blog’s. Nu denk je vast Selina en twijfels over haar blog’s, bestaat dat? Ja, helaas wel! Ik twijfelde omdat ik de feedback kreeg dat mijn blog’s te veel op elkaar lijken. Dus begon ik te twijfelen. Yepie, weer iets waarover ik mijn mooie hoofdje moet breken!
Dat was/is niet het enige wat mij bezig hield afgelopen maand. De grote vraag van de afgelopen weken was/is “hoe gaat het verder?” en “Hoe gaat mijn toekomst eruit zien?”
Die vraag begon een paar weken geleden na mijn APK keuring in het VU. Ik vertelde dat ik steeds meer pijn krijg in mijn nek/boven rug. Dat is confronterend. (yes, daar is die weer! Het woord confronterend!) Maar wat ik nog het confronterender maakte, was dat mijn arts zei dat ik meer moet kantelen.
Tja, wat moet ik dáár op zeggen.
Oké Selina, wat ga je hiermee doen? Optie A: je steekt net als altijd je kop in het zand en klaagt over pijn. Op B: je doet er eindelijk wat aan.
Tja, keuze is confronterend want ik weet het antwoord al heel lang. Ik vroeg me daarom ook af hoe ik dat ga aanpakken en, bijna nog belangrijke, ga volhouden. Maar nu zijn we een maand verder en ik weet het nu steeds niet.
Ik maak mij daarom ook steeds meer zorgen over mijn toekomst. Het zag er allemaal zo roos kleurig uit, ik heb werk waar mijn hart en ziel licht, maar ik heb steeds meer pijn en ik kan steeds minder lang zitten.
Ik geef mezelf vaak op mijn kop. Waarom ben je zo eigenwijs, Selina? Of kijken, nu heb je wat je wilde bereiken, nou blij?
Nee, ik ben verre van blij! Ik ben verdrietig en teleurgesteld. Teleurgesteld in mezelf. Dat ik niet naar mijn eigen lichaam kan luisteren! Maar ik weet dat ik positie moet blijven. Ik mag mijn kop niet laten hangen, want (ik spreek uit ervaring) als ik kop laat hangen wordt het alleen maar erger.
Nee, ik leid mijn eigen leven en probeer het zo goed mogelijk op te vangen, want ik ben Selina!
#hetlevenvanselinaterenghi
