2022 is alweer een maand oud. De teller staat weer op 0. Een nieuwe begin voor ons allemaal.
Ik was de afgelopen weken meer met mezelf en met mijn dromen voor het komend jaar bezig. Ik wil namelijk dit jaar meer aandacht voor mezelf. Dat klinkt misschien heel groot, maar eigenlijk is het dat niet. Ik wil proberen dat wat ik de afgelopen paar keren in mijn blog heb geschreven daadwerkelijk waar te maken. Precies, beter voor mezelf zorgen. Maar waar begin je dan?
Het is een mindset. Ik moet mijn grenzen leren kennen en accepteren. Ja, ik weet dat ik dat ook al een paar keer heb gezegd. Maar ik mij voorgenomen om dit jaar, 2022, echt ga doen. Maar hou? Kan ik dat alleen? Het antwoord is nee. Ik zoek hulp om mijn doelen te bereiken, om meer dingen los te laten en mijn CP verder te accepteren.
Iemand die mij begeleid in mijn acceptatie proces en iemand die mij op mijn fouten aanspreekt om vervolgens samen te kijken hoe ik het de volgende keer anders kan doen. Maar waar vind je je zo iemand?
Het grootste nadeel is dat ik al een perfect plaatje in mijn hoofd heb. Een plaatje dat niet te realiseren is. Stembevrijding! Zucht, waar zou ik daar graag naar toe gaan.
Maar wat dan wel? Een orthopegoog misschien? Nee, dat pas niet bij mij. Praten kost moeite en energie, want stel, een sessie bij een orthopegoog duurt meestal drie kwartier. Dan ben ik de helft van de tijd bezig om éé zin te zeggen! Maar wat dan wel? Ik ben hard op zoek naar iemand die aan mijn wenslijst voldoet, maar tot nu toe zonder succes. Ik blijf verder zoeken. Zoeken en rondvragen.
Ik was de afgelopen weken erg moe en weer opzoek naar een nieuwe balans. Wat trekt mijn lijf qua energie?
Ik vind het heel knap dat ik eindelijk toe geef aan mijn energie level. Want wie moet ik eigenlijk bewijzen dat ik het wel kan? Precies, niemand! Ik weet dat ik het wel kan, maar ik weet ook wat de gevolgen zijn als ik constant over mijn eigen grenzen ga (zoals in 2021). Dit jaar wil ik daar verandering in brengen en dat is mij de afgelopen weken gelukt! Nu nog volhouden.
Ik heb mijn leven weer beetje op een rijtje. Ik werk en daarbij luister ik hoe mijn lijf in haar vel zit. Als ik moe ben geef ik dat aan om bijvoorbeeld met iemand mee te kijken zodat mijn ogen kunnen rusten en ik ga regelmatig even kantelen. Ik heb nu standaard twee wekkers gezet zodat ik ga kantelen.
Het is een stap, een mooie grote stap op mijn routekaart.
Het komende jaar hou ik mij verder bezig met die routekaart en zoals ik eerder in deze blog al benoemd heb, dat kan ik niet alleen. Dus de komende weken zal ook in het teken staan van hulp zoeken.
Ook dit kan ik wel, daar ben ik van overtuigd. Het is een kwestie van geduld, en die geduld heb ik.
#hetlevenvanselinaterenghi
