Mijn hoofd zit vol. Vol met dingen die ik afgelopen maanden meegemaakt of gedaan heb. Ik moet weer even van me af schrijven. Of ik het daadwerkelijk ga posten weet ik nog niet. Op dit moment ben ik weer in het huisje in Broek. Ik denk dat er daarom bepaalde dingen naar boven komen. Omdat ik tijd voor mezelf heb. Tijd om te reflecteren op de afgelopen periode.
Er is namelijk weer vanalles gebeurt. Niet fysiek maar vooral in mijn hoofd gingen/gaan radartjes draaien. De laatste blog ging over Stembevrijding. Ook daar ben ik de laatste tijd veel mee bezig. Het gaat wel beter dan na de sessie, ik voel mij beter dan na de sessie ervoor. Maar ik zit nog steeds niet lekker in mijn vel. Mijn hoofd draait over uren en ondertussen ga ik door met mijn dagelijkse leven. Mensen die mij goed kennen merken dat er iets is. Als mensen vragen of het goed gaat zeg ik vol mondig ja. Maar in de werwerkelijkheid is dat niet altijd zo.
Het leven gaat door. Nu zijn we weer twee weken verder dan toen ik deze blog begon. Het is een ander tijdperk. Ik heb namelijk mijn eerste intakegesprek met een psycholoog gehad. Ik was natuurlijk hartstikke zenuwachtig, want je bespreekt dingen die je vaak wegstopt en die niet leuk zijn. Maar ik weet dat het moet zodat ik vervolgens beter kan functioneren. Het feit dat ik nu een gesprek heb gehad geeft mij al zoveel voldoening! Dat iemand gewoon geluisterd!
Laast zag ik weer een herinnering op Facebook voorbij komen. Een herinnering dat ik alweer twee jaar mijn certificaat Nederlands heb gehaald. Nu, twee jaar later, nog steeds een mijlpaal uit mijn leven. Het leven is niet altijd makkelijk geweest in die twee jaar en nog steeds worstelt ik elke dag weer. Met mijn vermoeiend, mijn mijn rug dat pijn doet en af en toe met mijn CP hoofd die mij dan in de steek laat.
Er komt weer licht. Tenminste, dat hoop ik. En het komt goed, ook als het even tegen valt.
#hetlevenvanselinaterenghi
