Soms is dat moeilijk dan je denkt, maar o, zo belangrijk. Soms denk ik terug aan bijvoorbeeld een half jaar geleden. Veel puzzelstukjes van de afgelopen jaren vallen op zijn plek. Wie ben ik? Waar wordt ik nou gelukkig van?
Sinds halverwege september ben ik op mezelf gaan wonen in Beekbergen, een dorpje naast Apeldoorn. In het begin toen ik hier kwam wonen was ik totaal de weg kwijt en had ik geen idee hoe ik voor mezelf moest zorgen. Ik miste mama die al kon roken wat ik op dat moment nog had. Nu moet ik het zelf aangeven en dat was in het begin heel moeilijk.
Nu zijn wij al een half jaar en heb inmiddels mijn draai gevonden hier in mijn appartement met de liefde van leven Snoetje, mijn kat. Zij weet inmiddels veel en kan mij goed aanvoelen. Ik heb veel geleerd over mezelf en kom mezelf tegen. Je vraagt je af hoe het nu met gaat en of ik nog bij Icarus werk? Heb antwoord daarop ik nee. Ik heb na drie maanden drie dagen in de week een uur enkele reis mijn baan opgezegd!
Ik vind het nog steeds echt bizar om te zeggen dat ik thuis zit, maar het geeft mij ook meer ruimte om te ademen.
Toen ik in september hier kwam zat ik hoogstwaarschijnlijk in een burnout. Ik was zo gewend om door te gaan en toen was ik nog zovan ik moet werken want iedereen werkt. Wat een bole shit! Bij mij was werk mij leven omdat ik niet anders wist dan dat ik door moest gaan. Dat komt uit mij schooltijd. Door, door , door! Maar waarom eigenlijk?
Het gene wat ik heb geleerd is luisteren. Ik weet dat ik dit constant in elk blog schreef maar het antwoord daarop niet wist. Nu ben ik een paar jaar verder en was mijn lijf gewoon op! Okey, achteraf gezien was ik al een paar jaar op.
Nu ben ik langzaam weer omhoog aan het klimmen want Selina staat nu op de eerste plek. Ik weet nog dat ik in het begn nog heel erg aan het zoeken was naar wat ik die dag moest doen en dat ik moest bewijzen (vooral aan mijn ouders) dat ik de juiste beslissing heb gemaakt. Maar wie wat moet ik eigenlijk bewijzen? Ik ben op dit moment ziels gelukkig!
Maar wat doe je nu? Voor mezelf zorgen! Ik ben begonnen met een keer per week te zwemmen. Daarna ben ik zowiezo (nog) twee dagen afgeteld, maar de bedoeling is dat ik 1x per week ga paard rijden en een keer per week ga zwemmen. Als ik daar nu al aan denk, denk ik hoe de fuck moet ik dat doen?! Maar dat zien we dan we en anders moet ik weer een stapje terug doen. Ja, je leest het goed. Ik ben de nieuwe Selina!
Maar Selina zou Selina niet zijn als ze ook een stukje ontspanning in der leven zal creëren! Toen ik hier kwam wonen had ik niks. Mijn oude massage therapeut had ik afgescheid van genomen, maar, zoals jullie weten kan ik niet meer zonder massage. Dus toen ik eenmaal gesteld was hier was dat het eerste wat ik heb geregeld.
Ik heb gegogelt naar voetreflex hier in de buurt. Al snel had ik een adresje gevonden. Ik had dat vertelt aan mijn vorige massage therapeut en die zei: “selina, dat heb ik al een paar keer geprobeerd bij jou en dat werkt averechts.” Maar Selina was weer lekker eigenwijs en heb de afspraak door laten gaan. Tja, dat was natuurlijk geen succes. Dus ik mijn vorige therapeut weer appen. Kreeg ik zo’n aapje smaly. Tja..
Ik vroeg aan haar of zei toevallig iemand bij mij in de buurt wist die het zelfde doet als haar. Gelukkig kende ze nog iemand van haar opleiding, du ik als een gek contact opgenomen en gevraagd of ze het zit zitten om mij te behandelen. Nou dat was een volmondige ja dus ik ben daar heen gegaan en ik voelde gewoon mijn lijf weg zaken. Pffffff, het leek wel een eeuw geleden! Tja, nu ga ik elke maand. weer voor mezelf gekozen.
Afgelopen week was ik even lekker wandelen in de mooie natuur voor de voordeur. Ik zat er even doorheen.
Ik moest even mijn hoofd leeg maken en besloten om naar het bos te gaan (4 minuten met de auto). Het was koud maar ik genoot van de zon die op mijn gezicht scheen. Het was precies wat ik op dat moment nodig had.
Na even te hebben gewandeld kwam ik ben een boerderij met koeien. Ik had zin om ze even gedag te zeggen en met ze te knuffelen. Toen ik nog een stukje doorliep zag ik aan de boerderij een bordje met “schoonheidsspecalist”. De gene die bij mij was zei “zal ik er een foto van maken? Nee, dat hoeft niet. Thuis ging ik erover na denken. Bange scheidluis dat ik ben! Waarom heb je niet een foto gemaakt?! Dus ik Google Schoonheidsspecalist Beekbergen en jahoor! Bingo! Zal ik haar benaderen? Ach, fack it! Ik ap haar gewoon!
Ik heb uitgelegd dat ik CP heb een spastisch ben. Was allemaal geen probleem.ze had gezegd dat ze de uitdaging aan durft. Dus dames en heren over twee weken lig ik bij de schoonheidsspecalist.
Al ik nu terug kijk naar een halfjaar geleden denk ik hoe de fuck heb ik dat allemaal gedaan?! Het antwoord daarop is overleven en niet stil te staan, maar voor wie heb ik dat eigenlijk gedaan?
