Als ik kijk naar een jaar geleden ben ik trots op mezelf. Ik heb rustig en eigen regie in mij leven gekregen en ben wat ontspannender geworden. Puzzelstukje die nog niet opgelost waren vallen weer perfect op hun plek.
Ik kijk terug naar alweer een jaar geleden toen ik nog van alles moest van mezelf. Ik moest werken om geld te verdienen.
Ik zat te strak in mijn vel. Had structuur nodig. En nu begrijp ik waarom ik mijn klokkentic had.
Het antwoord daarop is dat het eigenlijk niet van mij was. Ik heb het van huis uit mee gekregen.
Laast had ik mijn moeder aan de lijn. Wij kwamen op dat thema waardoor ik eindelijk mijn gevoel uitspraken. Het voelde alsof ik een zware jas uit trok want ze begreep het en voor mama, papa en Luca is er ook veel veranderd.
Het huis is opeens weer van hun zonder dat ik met mijn hulpverleners het huis in beslag nam. Ja, zo voelde dat voor ons.
Waar ik vooral trots op ben is dat ik dingen nu beter los kan laten. Ik heb bijvoorbeeld savonds geen klokken tic meer om op tijd in bed te liggen. Hoe komt dat? Nou, omdat ik savonds niet meer naar de wc hoef (dat doe ik nu sochtens). Waardoor ik geen stress meer heb en nu nog om 20:50 lekker zit te schrijven.
Het geeft rust. Rust in mij hoofd en in mijn lijf want als het savonds een keer gezellig is, het eten loopt uit, ik wil nog iemand bellen of lekker schijven dan kan dat!
Ik voel mij ontspannen en geniet van de gezellige sfeer aan tafel, of ik trek mij terug om op mijn kamer te hangen. Bellen, schrijven of lekker serie te kijken, want ik lig met 20 minuten in bed waar ik voorheen een uur over deed.
Wat ik merk als ik later naar bed ga is dat ik ook later wakker wordt. Dat ze om 9:00 aan mij bed staan “goeiemorgen Selina!” Gast, ff chil, ben net wakker!
Maar gelukkig kan ik dat zelf aangeven en als ik nog geen zin heb, stuur ik ze gewoon weer weg. (even voor de goede orde, dat wat ik hierboven schreef van gast dat zeg ik niet, dat denk ik. Niet dat ik straks allemaal berichten krijg.) Meestal kan ik dan niet meer slapen. Dan krijg ik knuffels van Snoetje en wachten we op de zorg.
Dan begin voor mij de dag. Omdat mijn zorg lang duurt eet ik in bed want anders duurt het voor mij te lang.
Als ik eenmaal rady ben voor de dag komt er een nieuwe uitdaging voor mij, want ik heb bedacht om minder op mijn tobi te zitten. Ik wil weg van dat kut scherm! Ik wil meer met mijn handen doen, maar ik heb overal hulp bij nodig, dus wat ga ik doen?
Voor me uitstaren? Tja, dat is voor een uurtje leuk, maar dan heb ik het ook wel gezien. Ik ga maar de begeleiding lastig vallen.
Samen met mijn persoonlijke begleider heb ik een paar weken geleden dingen op papier gezet en een schets gemaakt voor een dagprogramma, maar dat is nog work in progress. Voor mij is het heel erg afzien, want het is moeilijk om oude gewoontes te doorbreken. Ik voel elke ochtend een dwang om op mijn tobi te gaan en dan zit ik voor mij uit te staren en weet ik niet wat ik moet doen.
Gelukkig heb ik binnenkort een gesprek over mijn invulling van mijn dag. Ik heb al een wensenlijstje gemaakt. Waar bijvoorbeeld opstaat “met mijn voeten de op de grond”.
O, wat mis ik Zweden! Mijn droomreis. Wat was die fantastisch, zeg! 3 weken on the road. Een reis vol uitdaging en avontuur. Een reis waarin ik mezelf overwonnen heb. Een reis met fantastische herinneringen en buikpijn van het lachen. Ondanks dat het zwaar was voor mijn lijf heb ik ontzettend genoten want ik voelde mij eindelijk vrij.
De meiden hebben veel met en voor mij gedaan waar ik ze erg dankbaar voor ben. Ze hebben mij heel vaak op de grond getild zodat ik de grond onder mijn voeten kan voelen.
Bij coaching kwam ik namelijk tot de conclusie dat ik geen contact met met de aarde. Maar daar heb ik nu verandering ingebracht!daar heb ik nu verandering ingebracht!
Dus ik zit nu regelmatig buiten in mijn mooie avonturenortese op de grond, heerlijk! Er is alleen ëën nadeel, namelijk dat ik NIET met mijn voeten op de grond kan omdat ze een steun hebben gemaakt waardoor ik in de juiste hoek zit. Maar ja, ik wil met mijn voeten op de grond! Dat wordt binnenkort weer een afspraak met de orthese bouwer. Heel vervelend (not).
Wat ik ook nog heb meegemaakt is dat ik naar Coldplay in München ben gegaan. Ook een avontuur om nooit te vergeten. Van tevoren had ik niet gedacht dat ik het kon en ik had geen vertrouwen in mijn lijf. Beren blokkeerde de weg. O, kan mijn lijf dat takken eind wel aan?
We zijn met zijn vieren gegaan. Ik al een dag eerder met een begeleider en de rest een dag later. Maar helaas zijn wij de eerste dag niet verder gekomen dan Oberhauze omdat de bus het begaf. Dus maar een hotel in Oberhauze gepakt wat eigenlijk een hotel in de buurt van München had moeten zijn.
Mijn hoofd deed weer doemdenken. Ik ga dat niet trekken. wat als…?
Mijn begeleider merkte dat op een hebben een gesprek over gehad met als conclusie het leven is een groot avontuur. Dus met zijn tweeën zaten wij in Oberhauze aan de Duitse snitsel.
De volgende werden wij opgepikt door de andere twee. De reis volgende. Ik zat de hele weg achterin op mijn tobi te klooien. Beetje apen, heel wat aflevering Outlander heb ik verslonden. Het plan was om optijd bij het hotel aan te komen zodat wij nog even konden rustig, maar helaas was dat ons niet gegund en kwamen wij in een file terecht.
Dus rusten zat er niet in voor ons. Onderweg nog even langs de Burgerking en toen door naar het concert. Pijn en gedachtes namen een loopje met mij. Eenmaal bij het stadion werden wij van hot naar her gestuurd. Het was erg slecht geregeld voor rolstoeles.
Ik had het koud en had overal pijn. Wat heb ik nu weer gedaan?
Eenmaal op onze rolstoelplaatsen begon te regenen. Lekker dan! Wat heb ik gedaan? Waar ben ik aan begonnen? Tranen stroomde over mijn wang van vermoeidheid en pijn, dus heb ik er maar een parcetermol in geknald en toen speelde ze hun eerste nummer en werd ik beloond.
Tranen stroomde weer over mijn wangen, maar dit keer van geluk en overwinning. Kippenvel verspreed zich over mijn hele lichaam. Facking hel, ik zit in München bij een van de grootste artiesten van de wereld!
Eenmaal in het hotel aangekomen heb ik weer een parcetermol erin geknald en ben in koma gevallen.
De volgende dag waren wij allemaal brak dus hebben we lekker rustig aan gedaan. Savonds kakte ik in. Ik kan niet meer naar opa en oma (die 40 minuten van München af ligt, want dat was ook nog een wens van mij). Na weer een goed gesprek beslot ik vroeg naar bed te gaan en de dag toch naar oma te gaan.
Ik was blij dat ik bij hun ben geweest, maar het was ook een dubbel gevoel. Als ik nu afscheid neem, is het dan echt afscheid, afscheid? Ik ben bang, bang dat ik ze niet meer zie.
Ik heb dit niet bij oma uit Nederland, want als daar iets mee gebeurd ben ik er zo. Duitsland is dan best ver.
De conclusie is dus dat ik vertrouwen moet hebben in mezelf en in mijn lijf, want het zit allemaal in mijn hoofd, dus wat ik moet leren is los laten en vertrouwen hebben en dat is niet in een dag verandert, want Rome is ook niet in een dag gebouwd.
