Ik weet als geen ander dat mijn energielevel lager is dan bij gemiddelde mensen en dat is soms best kut, want ik wil ook leven en leuke dingen doen. Maar hoe hou je de goeie balans?
Op dit moment ben ik aan het revalideren van de afgelopen weken, want die waren extreem zwaar. Mijn lijf is op en doet pijn van de slapeloze nachten en de stress. Desondanks probeer ik toch leuke dingen te doen.
Afgelopen weekend was het pasen. Een mooie gelegenheid om terug te gaan naar je familie. Het was erg gezellig, maar ondertussen spookte er veel dingen in mijn hoofd.
Dat ik maandag een concert had, maar dat ik zo moe ben van de weken met weinig slaap dat ik nog niet wist hoe ik het concert moest overleven. Het enige wat ik wel wist is dat ik het absoluut niet wil missen, want ik had het verdient om even iets leuks te doen.
Ik zei: al ben ik de hele week dood, ik ga naar dat concert!! Zo gezegd zo gedaan, maar mijn lijf protesterende gigantische. Het nadeel was ook nog de het concert in Utrecht was, want toen ik die kaartjes kocht, woonde ik nog in Utrecht en ik kon deze keer niet zo makkelijk bij mijn ouders tukken, dus moest ik heen en weer.
Ik probeer altijd in de middag te slapen als ik een concert of feestje heb, maar dat lukt niet altijd. Zo ook deze middag niet. Ik ben wel in bed gaan liggen, maar slapen? Ho maar!
Als ik in dan eenmaal in bed lig spoken er veel dingen dingen door mijn hoofd. Is het wel verstandig als ik ga? En dan moet ik ook nog dat takken end terug rijden. Ik zag erg tegen op, maar ik wist dat het mij goed doet om toch te gaan.
Ik voelde mijn lijf langzaam slechter. Pijn en vermoeidheid kwamen naar boven. In de auto wilde ik mij al op warmen met de liedjes van Blof. Het was gezellig en ik ging uit mijn plaat. Lien, Let nou eens op lieve schat, je moet nog de hele avond!
Toen we waren aangekomen en de auto geparkeerd hadden zag ik een gigantische rij. Nee he! Waar was de vibe ingang ookalweer? Dus toch maar de gewone ingang. Een wallem van mensen waren overal en nergens. Mijn hoofd was de weg kwijt en ik ben volledig afhankelijk van de persoon die met mij mee gaat. Ik voel mij dan net een klein kind die zich moet overgeven aan die gene en dat is echt niet chil.
Eenmaal in de zaal was ik moe en het wachten hielp ook niet mee. Maar toen ze eenmaal het podium op kwamen voelde ik de kick waarvoor ik kwam. Mijn lijf was niet mee eens met de beslissing die ik nam, maar he lief lijf, hoe lief ik je ook vind, nu heb je gewoon even pech, want ik ga genieten!
Ik heb mee gerblerd alof mijn leven ervan af hing. Al het stress van de afgelopen weken gooide ik eruit en lekker dat ik het vond!
Eigenlijk spaarde ik mijn krachten voor het belangrijkste liedje, namelijk het liedje dat ik in deze periode grijs draai. Yep, het nummer “hier”. Ik was zenuwachtig want het was al laat en nog niet mijn liefde. Toen zeiden zeiden ze: “dit is het laaste nummer”. Ik was zenuwachtig, maar helaas niet het liedje dat ik wilde. Ik storte in. Het was duidelijk klaar! Toen we weer terug waren in de auto zei mij lijf STOP! Misselijkheid stak weer zijn kop op. Tuurlijk werd ik misselijk, dat is nou eenmaal als je moe bent.
Godver, waar had ik mijn misselijkheidspillen gelaten? Ondertussen waren wij allebei zo gaar als boter, dus heb ik de zoektocht maar laten gaan.
De volgende dag moest ik op de baler zitten. Mijn lijf vond het echt niet chil wat ik heb gedaan, maar ik heb wil geleefd!
