Spanning en stress verlaat deze week mijn lichaam. Ik merk het aan alles dat ik er echt knijterhard doorheen zit. Maar hoe laad ik mijn batterijtje weer op?
Afgelopen dinsdag was het dan zover, de dag waar ik al weken mee in mijn maag zat. De hoorzitting. Ik weet dat veel mensen zich af vragen waar die hoorzitting over ging, maar ik denk dat het verstandiger is om daar niet zoveel veel over te schrijven. Wat ik er wel over kwijt kan is dat mijn CP hoofd het mogelijk kon volgen en dat ik er voor mj gevoel voor niks bij zat, maar ze moesten mij zien om te zien dat ik echt meer zorg mag hebben.
Toen het gesprek naar de afronding ging zei pap tegen mij “je bent zo stil, wil jij nog iets zeggen?”
Slik. Even was het stil maar van binnen gebeurde er vanalles. Kom op Lien, dit is je kans om te zeggen wat jij wilt! Ik zei met bevende stem en een praattent lijf “ja, ik ben 21 en ik wil een zo normaal mogelijk leven lijden!”
Mijn hardslag was hoog, maar toch voelde het fijn om het gezegde te hebben. Toen we eenmaal buiten waren zei papa tegen mama en mijn cliëntondestener dat hij opgelucht was en dat het goed gegaan is. Ik had daar niet bij stilgestaan. Ik zoemden compleet uit en was moe. Toch heb ik nog met papa en mama ergens geluncht.
Sovons kon ik natuurlijk nog niet slapen. Wat als het niet goed komt? Ik zag het zorgkantoor al mij ophalen en mij in een donkere kamer zitten. Tsssss dat is lekker dramatisch.
Ik troostte mij met de gedachte dat ik de volgende dag een afspraak bij de schoonheidsspecialiste heb en met die gedachte viel ik in slaap.
De volgende ochtend werd misselijk wakker. Oké Lien, nu moet je even goed opletten en aan jezelf denken. Ik heb toch maar een broodje met kaas gegeten. Dat viel wel oké. Ik zat nog vol spanning van de hoorzitting. Desondanks ging ik toch naar mijn afspraak omdat ik wist dat het mij goed gaat doen. Ook dat vond ik spanning omdat het nieuwe was. Maar ik heb al vaker gezichtsbehandeling gehad, dus ik weet dat ik het lekker vind.
Eenmaal aangekomen zag ik dat er een drempel was. Kuuuuut! Ik had al aangekondigd dat ik in een elektrische rolstoel zit maar blijkbaar is dat voor sommige mensen nog moeilijk.
Een lieve vrouw kwam op mij af. “jullie kunnen zeker voor Merel?” Waarom jullie? IK kom voor Merel!
Maar ja, ik kwam inderdaad voor Merel. Ik zag toen ik bij de deur stond dat de drempel wel mee viel, dus daar kon mijn rolstoel wel overheen. Maar ik zag dat ik door nog een deur moest en daar was nog een drempel en die draai kon ik ook niet maken, dus hebben ze mij met zn tweeën eruit getild.
Omdat ik al vaker gezichtsbehandeling heb gehad had ik mij al voorbereid. Ik had mijn kniekussen, twee kussen voor onder mijn armen en mijn nekkussen. Toen ik eenmaal lekker zat deed ze de stoel in lig en kwam ze met de eerste hette lap over mijn gezicht. Ik voelde mijn lijf weg zaken. Tuurlijk had ik hier en daar nog wel een spasme, maar het viel reuze mee.
Eenmaal weer thuis was ik moe zat mijn maag nog steeds opslot, maar ik moest iets eten. Ik besloot om maar wat fruit te maken. Toen ben ik op bed gaan liggen en ben ik even weg gedommelt.
Toen ik weer in de woonkamer was zei een begleider “Gaat het een beetje?” Toen barste ik in tranen uit. Stress verliet mijn lichaam, ik was moe omdat ik daarvoor knoeper hard het liedje “hier” van Blof had aangezet, maar ik moest even mijn stress eruit schreeuwen.
