Soms is het moeilijk om de juiste balans te vinden en schiet je enorm uit. Ik weet van tevoren dat bepaalde activiteiten gigantisch veel energie nemen en veel van mijn lijf vragen, maar ik zoek ze ook op. Dit heb ik al vaker geschreven, maar helemaal geen prikkels? Nee, dat komt niet in mijn woordenboek voor.
Ik krijg altijd veel positieve reacties op mijn blogs. Dat ik mij beter kan verwoorden op papier dan mondeling en dat klopt want wat ik hier schrijf is voor mij veilig. Het is altijd zo fijn om in mijn eigen appartement met Snoetje terug te trekken om te schrijven. Niemand die mij kan storen en mijn appartement zit helemaal achterin met uitzicht van groen en paarden die langs mijn raam lopen. Heerlijk om tot rust te komen. Maar waarom niet goed genoeg?
Toen ik nog thuis woonde ging ik af en toe een weekendje weg. Eerst met een groep, dat was puur om mijn ouders te ontlasten, en toen zelf met zorgverlener in een aangepast huisje.
Toen de eigenaren van dat huisje gingen verhuizen moest ik ook een nieuwe logeerplek zoeken, zodoende kwam ik bij Vivera La Vita. Eerst een keer per maand, maar als snel voelde ik mij zo thuis daar dat ik om de week wilde gaan. Al bij de kennismaking zei ik op de terugweg naar huis dat ik er zou willen wonen. Nu zijn we, uit mijn hoofd, twee jaar verder en ben ik er niet meer weg te slaan.
Sinds ik gestopt ben met werken ben ik redelijk op een lijn met mijn lijf. ik voel wanneer het genoeg is, maar soms ga ik nog steeds over mijn grens. Mijn lijf doet dan pijn als ik de hele dag in mijn stoel zit. Zo ook afgelopen woensdag.
Ik had na lange tijd weer een kappers afspraak. (13:00) Ik had snel een yoghurttje naar binnen gekwakt als lunch. Liggen zat er niet meer in en ik wist dat mijn lijf mij hiervoor zal gaan straffen. Maar ja.
Het was de eerste keer weer na lange tijd omdat ik mijn haar wilde laten groeien. De vorige keer was namelijk op mijn vrije dag toen ik nog werkte. Ik had er zin in om weer geknipt te worden. Met als kers op de taart wilde ik ook weer highlights laten zeten. Ik had er erg veel zin in omdat ik weer een momentje voor mezelf had.
Omdat mijn hoofdsteun er af moet tijdens de knipbeurt, moet ik zelf mijn hoofd vast houden. Snap je dan wat ik bedoel? Anders let me know. Dus dat kost bakken energie.
Ik voelde mijn lijf slechter worden en mijn hoofd stond weer op negatief. Pffffff, ik ben nu al kapot en de verf moet er nog in. Mijn kappster zag dat ik er moeite mee had. “gaat het nog?” Naja, ik zit nu toch, maar mijn lijf vindt het echt niet tof!
Mijn lijf protesteerde en ik kreeg het warm.
De begeleider die met mij mee was moest tussendoor een huisgenoot ophalen van school, dus met overleg hebben ze mij daar gelaten. Ik vond het wel stoer.
Toen ze klaar was met knippen moest ze de kleur maken. Ik zei “kan je even mijn hoofdsteun erop doen?” Ik kon even op adem komen.
Terwijl ze weg was ging ik een beetje klooien op mijn telefoon. Toen ze terug kwam moest mijn hoofdsteun er weer af. Ik was weer iets opgeladen. Plukje voor plukje ging ze te werk. Oja, ik weet nu weer waarom ik ermee gestopt was. Lang jonge, lang!
Vervolgens moest het intrekken. Ik dacht Lien ga nu niet op je tobi! Dus keek ik mezelf maar in de spiegel. Waarom duurt het zo lang!
Ondertussen was mijn begeleider er ook weer. Mijn huisgenoot zat te wachten in de auto omdat ze niet mee wilde naar binnen.
Op een gegeven moment was de verf zover om eruit gehaald te worden. Met een plantenspuit en een handdoek ging ze te werk met een collega. Mijn hoofdsteun moest er weer af. Zucht.
Eenmaal weer thuis (17:30) moest ik onder de douche mijn haar uitspoelen. Mijn lijf zei nee, maar ik moest wel. Met heel veel pijn en moeite werd ik op mijn niet lekker zittende doeche stoel getild. Mijn lijf gigantisch in de kramp. Tanden op elkaar en onder de douche. Ik had iets mee gekregen om mijn haar goed te behandelen, maar die moest 10 minuten intrekken. Zucht. Mijn lijf haatte mij.
Toen ik vervolgens weer op bed lag zei ik dat ik echt even moest blijven liggen en heb er gelijk maar een paracetamol in geknald, ik ken mezelf!
De hamvraag is: Was het het allemaal waard? Ehm, ik vind van wel! Zou ik het nog een keer doen? Zeker weten!
