Het is gek om te bedenken waar ik nu sta. Mijn leven is weer zo ontzettend veranderd in vergelijking met een half jaar geleden. Andere vraagtekens, andere puzzelstukken die nog steeds op zijn plek moeten worden gelegd of puzzelstukken die een half jaar geleden precies op de goede plek vielen maar nu niet meer.
Puzzel hoort bij mij. Ik doe het graag maar het vreet energie en soms ook frustratie. Frustratie over mezelf. Dat ik bepaalde dingen niet meer oppak, ik vertik het om bijvoorbeeld zelf te rijden. Waarom? En nog misschien een belangrijker vraag, wat moet ik doen om mezelf te laten rijden?
Ik ben bang, bang voor mijn toekomst, bang voor wat er nog komen gaat. Misschien moet ik het maar los laten, maar aan de andere kant wil ik graag weten hoe mijn leven eruit ziet over, nou, pak hem beet, 10 jaar. Waar sta ik dan? Hoe ziet mijn leven er dan uit? Werk ik dan nog bij Icarus of ben ik geswicht naar een betaalde baan? Allemaal vraagtekens wat mij bezig houden. Met voornamelijk de vraag hoe is mijn lijf dan op dat moment?
Ik ben bang dat ik nog meer pijn krijg en dat ik nog stijver ben. Wat moet ik dan doen? Moet ik dan boos worden op mezelf? Kijk Selina, nu ben je echt een oud omatje die krom en gebogen is.
Ik moet het los laten. Los laten om zo te denken, want het heeft helemaal geen zin om zo te denken.
Mijn verleden is niet altijd even makkelijk geweest en ook nu komen er soms dingen naar boven waaraan ik eigenlijk niet herinnert wil worden. Maar het is goed om hier toch bij stil te staan.
Afgelopen weken waren weer bijzonder heftig voor mij. Ik zat mezelf in de weg en wist niet goed wat er aan de hand was. Behalve dat ik weer na lange tijd een sessie Stembevrijding had. Dat hakte er emotioneel behoorlijk in.
Zonder er te veel over te vertellen wil ik jullie toch vertellen hoe het voor mij is geweest.
Ik had van tevoren al gedacht dat het heftig zal worden. En ja, dat is het echt wel geweest. Als ik zo een moeilijke periode heb vind ik het altijd fijn om Tommy mee te nemen. Mijn beertje die in mijn beleving bij mij geboorte is geweest.
Ook nu troost hij mij vaak als ik niet zo lekker in mijn vel zit.
De dagen na de sessie was ik erg afwezig en in mezelf gekropen. Dat is ook zeker niet gek met wat de sessie heeft los gemaakt. Ook donderdag op mijn werk was ik meer met mezelf bezig dan met de werkzaamheden en de mensen om mij heen. Dat viel op. Toch probeerde ik mijn focus te leggen op het werk en dat lukte enigzins. Toch waren het zware, emotionele weken.
Nu heeft het een plekje gekregen. Daar ben ik blij mee!
#hetlevenvanselinaterenghi
