Ik betrapt mezelf net weer erop dat ik op Facebook zit te scrolen en besloot om weer te gaan schrijven. Eigenlijk heb ik geen idee waarover, maar ik ga het toch proberen.
Er gaat veel om in mijn hoofd de laatste tijd want in mijn vorige blog schreef ik over mijn wens om met kinderen te werken. Sinds ik die wens uit heb gesproken, wordt mijn hart steeds groter. Ik kreeg na mijn vorige blog veel suggesties voor “dagbestedingen” om met mijn handen te werken, maar ik werd helaas overal afgewezen of ik kreeg wel de begleidening die ik nodig heb alleen zit ik dan tussen de verstandelijk beperkte en ik denk dat als ik daar ga werken ikzelf verstandelijk beperkt wordt.
Het is dus een lastig zoektocht en ik merk aan mezelf dat ik weer naar de basis wil. Ik wil daarmee zeggen wat ik bij mijn coachingsessies heb geleerd, namelijk: “Wat zegt hart?”
Nou, lieve mensen, mijn hart zegt iets wat ik eigenlijk niet kan, namelijk met kinderen werken.
Als ik nu zo terug denk aan mijn schoolcarrière heb ik die wens altijd al gehad. Sterker nog, ik heb mijn Snuffelstage op het kinderdagverblijf gedaan waar ik zelf als kind op zat.
Ik spreek mijn wens aan iedereen uit en er wordt gezegt dat het moeilijk is om daar binnenkort te komen.
Afgelopen vrijdag was ik weer voor massage. Nadat mijn beleider weg ging raakte we nog even in gesprek. Dus ik vertelde over de twijfels die ik heb en over de meningen van andere. Ze zei dat ik het moet onderzoeken en toen ik vroeg: “Dus niet gelijk de deur dicht slaan?” Waarop zij antwoorden: “Zeker niet, Ik zou eerst de mogelijkheid onderzoek.”
Toen ik thuis kwamen ben ik lekker stoont in mijn bed gaan liggen en voor mij uit gaan staren. Ik dacht nog even terug naar het gesprek van die middag een kwam tot de conclusie dat ze gelijk heeft. Ik moet mij niet laten beïnvloeden door de meningen van een ander, ik moet alleen gaan onderzoeken hoe ik het voor mij zie. Ik heb in ieder geval genoeg mensen om mij heen die mij willen begleiden in mijn zoektocht.
Nu merk ik aan mezelf dat ik twijfels heb over wat ik nu het beste kan doen.
Optie 1: Kijken naar een creatieve werkplek voor lichamelijke beperkingen die misschien iets meer voor de hand ligt maar nog wel een zoektocht wordt.
Optie 2: Van 0 beginnen en mijn hart volgen maar nog niet weten of, hoe, waar en wanneer ik werk heb.
Wat nou het ergst is, is dat ik het stiekem wel weet. Maar mijn lijf houd mij tegen. Maar met welke gedachte ik ook nog rond loop is, Kijk, omdat er nu gezegd wordt: “ja, dat is moeilijk om in die wereld binnen te komen.” Dan spring ik geijk in de “bewijs”modus, terwijl het dan weer een moeten wordt ofzo. Ach, I dont know.
Deze keer een iets korter blog dan jullie van mij gewent zijn maar ik wilde even schrijven waar ik mee bezig ben voordat ik zaterdag op de boot stap. En na mijn vakantie ben ik voor plan om even goed te gaan zitten hoe ik mijn droom werkelijkheid kan maken. En de reden waarom ik hierover een blog heb gescheven is dat ik misschien hier een ingang kan vinden. Dus mijn vraag is eigenlijk zijn er mensen die mee mee kunnen denken hoe ik mijn droom kan waarmaken? Er moet toch een ingang zijn? En heel eerlijk, elke dagbesteding, werkplek, what ever, is toch ergens begonnen? Dus deel deze blog alsjeblieft en help mijn droom (baan) te vinden!
Aanstaande zaterdag ga ik lekker een weekje uitwaaien op de boot en misschien kom ik nog eens op een goed idee. Dan ga ik na mijn vakantie even goed op papier zetten hoe ik het voor mij zie. Maar eerst vakantie!
Hahaha, zo kort is mijn blog uiteindelijk niet geworden. 🙂
