Iedereen is anders dan dat hij of zij aan de buitenkant laat zien. Jouw binnenkant is belangrijk. Het is van jouw. Ik laat jullie steeds meer zien hoe mijn leven eruit ziet, daar bedoel ik mee MIJN leven met CP (cerebrale parese). Wat CP voor mij betekent. Maar ik heb jullie nog niet verteld hoe mijn binnenkant eruit ziet. Wat voel ik diep, heel diep van binnen?
Ik weet dat dit thema best persoonlijk is om over te schrijven, maar ik wil jullie ook mee nemen in mijn gevoelens en in mijn gedachtes. Het is woensdagmiddag toen ik deze blog begon te schrijven. Mijn vrije dag is bijna ten einde. Het was weer een rijk volle dag want mijn fotoboek is EINDELIJK af!!! Ik ben erg blij maar wel moe. Dat is iets waar ik niet aan kan wennen en dat mij frustreert. Ik had vandaag weer een baal momentje. Want ik baalde omdat ik weinig energie en te veel pijn heb. Ik weet dat ik ermee moet dealen maar het frustreert me. Altijd maar moe, altijd maar keuzes moeten maken wat is goed.
Altijd maar moeten kiezen wat ik wel een niet moet doen. Dat schreef ik een paar weken geleden ook al. Ik maak steeds meer de goede keuze. Als ik thuis kom ga ik braaf op bed liggen serie kijken en dan gaan we eten. Als wij optijd klaar zijn ga ik nog op tobi. Als wij niet op tijd zijn heb ik pech want dan ga ik al naar bed.
Ik baal dat ik niet de energie heb om langer op te blijven, dat ik geholpen moet worden bij de dagelijkse dingen en dat ik eigenlijk konstant pijn heb. Op mijn werk laat ik het niet altijd merken en dat is denk ik normaal. Pas als ik thuis in mijn vertrouwde omgeving komen de tranen. Zo ook donderdag!
Pijn, moe, boos en verdrietig. Het kwam allemaal samen.
Vanalles ging door mijn hoofd. Kloten CP, kloten pijn, kloten lockdown. Want ja, dat is ook nog een heel groot ding waar ik mee zit. Ik weet dat ik echt geluk heb dat ik bijna alles nog mag. Paard rijden, werken, pgb begeleiding. Toch is er een ding wat ik mis. Iets dat mij ontspanning geeft en de pijn voor even weg neem. Yep, massage! Voor mij is dat toch een handvat. Een handvat wat de pijn voor even weg neemt.
Want een stripje Paracetamol zit al standaard in mijn tas. Of het helpt? Mha. Misschien is dat psychisch?
Donderdagavond werd ik emotioneel. Het was een lange dag en ik was moe. Toen ik in bed lag zag ik weer eens mijn kleine beertje Tommy die ik als klein meisje van mijn oom had gekregen. Tommy ging overal mee naartoe. Naar het kinderdagverblijf, naar de hoogstraat, naar oma.
Het was weer even fijn om hem weer eens in mijn handen te houd. Het voelde alsof ik even niet alleen was.
Tranen stroomden over mijn wangen. Mijn neus dicht tegen zijn hoofd aangedrukt. Hij rook nog zoals vroeger. Zo lag ik daar, ik voelde mij net een weer een klein. Even later viel ik als een blok in slaap.
Vrijdag moest ik natuurlijk gewoon weer werken. Met het zelfde verdrietige gevoel die ik de vorige avond ook had.
Weet je nog dat ik het liedje van Maan gecovered heb? Zo was ik de afgelopen dagen op mijn werk. Ik huilend van binnen maar lied het op mijn werk niet zien. Ik maakte zelf een grapje toen ik naar een paracetamol vroeg. Maar van binnen barste ik in tranen uit.
Ik weet dat ik geen keus heb en dat ik het moet uitzitten tot dat de lockdown voorbij is maar alsjeblieft meneer Rutte, ik wil alles doen maar alsjeblieft laat massage weer door gaan.
