Twijfels, twijfels, twijfel. Zit ik wel op het goeie spoor? Of moet ik overstappen naar een andere trein? Moet ik deze halte uitstappen of toch de volgende? En als ik verder reis, waar kom ik dan uit? En wat als het spoor die ik heb aangelegd opeens gebroken wordt?
Dat zijn vragen die mij de afgelopen weken bezig hielden en houden. Vragen die nog moeilijk te beantwoorden zijn. Dat geldt niet alleen voor mij, dat weet ik, maar voor mij is het spoor nog (deels) onbekend.
Ik ben bang. Bang omdat ik merk dat ik achteruit ga en steeds minder zelf kan en vooral ook doe. Ik heb geen peper meer in mijn reed. Waarom eigenlijk niet? Waarom weiger ik om dingen zelf te doen? Is het gemak?
Het antwoord is kort. Ja.
Ik baal dat ik dit wel kan verwoorden, maar doen? Ho maar!
Mijn trein rijdt door. Door naar het volgend station. Wat staat er mij nog te wachten? Hoe gaat het verder met mijn lijf? De pijn wordt de afgelopen maanden erger. Ik heb het elke keer maar over pijn, maar eigenlijk is het een zeurende gevoel. Ik kan niet lang meer zitten en daaraan merk ik dat ik achteruit ga. Het doet pijn mezelf zo te zien worstelt met de keuze van “wat is goed?”
Maar zoals ik in mijn vorige blog schreef, die keuze weet ik al heel lang. Namelijk kantelen en op mijn lijf letten. Maar ik negeerde het signaal van mijn lijf. Waarom? Tja, omdat ik gewoon eigenwijs ben. Maar ik ben nu bezig om het signaal te accepteren. En ja, dat lukt!
Beetje bij beetje leer ik mijn eigen signalen kennen. Beetje bij beetje accepteer ik mijn grenzen.
Ik ben bijvoorbeeld bezig om te kantelen! Eindelijk ben ik zover om in te zien dat het verstandig is! Het is een kleine stap, maar ook kleine stapjes kunnen heel veel oplev!
Ik was huiverig omdat mijn nek geknikt was. Dat kan toch niet goed zijn voor mijn nek? Dus heb ik een foto gestuurd aan mijn fysio. Ja, dat zit er niet goed uit voor mijn nek, dus hebben wij gekeken naar de stand van mijn hoofdsteun. We hebben mijn hoofdsteun wat naar voren gezet zodat mijn nek niet gebogen is. Maar is dat goed voor mijn rug? Nu geef ik er juist aan toe! Ik weet niet hoor.
Ik heb het gevoel dat het een beetje kiezen of delen is. Mijn rug is nou eenmaal krom, dat is een feit. Maar hoe ga ik ervoor zorgen dat het niet nóg erger wordt?
Het toverwoord is: kantelen! Dat heb ik vrijdag ook weer te horen gekregen.
Ik was weer voor een vervroegdte controle in de Hoogstraat. De reden was omdat ik een paar maanden geleden mijn pomp APK had (lees vorig blog). Daar had ik een paar punten die voor de Hoogstraat zijn bedoeld. Dus kreeg ik een mailtje van mijn arts of ik de controle afspraak wilde vervroegen. Zo gezegd, zo gedaan!
Ik had mij goed voorbereid voor het gesprek. Ehm, beter dan bij mijn gesprek in het VU ehm, ehm. Maar ik ben trots dat ik het nu wel heb gedaan.
Ik had mijn vragen opgeschreven in mijn Tobi (ja, af en toe gebruik ik hem ook waar die voor bedoeld is). Het hielp mij enorm. Niet alleen omdat anders het praten moeilijk gaat, maar ook omdat het een geheugensteuntje is. Daar ben ik enorm trots op! #hetlevenvanselinaterenghi
