Deze week had ik weinig energie om te schrijven daarom begon ik mijn blog gisteren pas. Waar ik normaal zo huiverig ben om te schrijven was het deze week stil en leeg. Nou ja, ik had wel genoeg te doen. Mijn werk gaat dag en nacht door.
Het is raar om te realiseren dat je eigenlijk alleen maar aan het rennen en vliegen bent. Dat je nooit stil staat, dat je altijd maar bezig ben of moet zijn. En als je dan even stil staat dat je dan pas merkt hoe moe je eigenlijk bent. Dat heb ik dit weekend gemerkt. Het weekend wat mij even afsluit van mijn dagelijkse leven.
Ik zei van de week oh, dit weekend ga ik weer he-le-maal niets doen. Mama zei wat? Dat doe je thuis toch ook? Ja, maar thuis ben altijd. Hier in Boek in Waterland (dat is een klein dorpje dat ergens achter Amsterdam ligt) is het rustig. Het is zelf zo rustig dat ik mijn eigen ademhaling kan horen. Als je dan in je dagelijks leven constant aan het rennen en vliegen bent is dit weekend een cadeautje.
De weken vliegen voorbij. Soms met pijn en moeite verdriet. Soms met een lach en soms ook met een traan. Maar ik kom altijd weer op het zelfde pad uit. Het pad die mij op de weg houd, het pad die mij de weg leidt. Maar wat is de goede weg?
Een weg met heel veel gaten en kuilen, een weg waarvan het einde nog niet in zicht is en misschien ook niet gaat komen.
Aan de andere kant heb ik al heel wat gaten en kuilen gepasseerd. Daar ben ik enorm trots op.
Ik ben een sterke, jonge vrouw die vanalles wil doen en ontdekken. Maar wat als je gevangen zit in je eigen lijf? Wat als je kompleet afhankelijk ben van andere mensen? Dan zit je op gesloten in je eigen lijf. Ik weet dat het nu dramatischer over komt dan dat het is maar voor mij is dat een dagelijks struggeling waarmee ik te maken heb en dat frustreert mij! Het frustreert mij om elke dag weer het gevecht aan te moeten gaan met mijn lijf. Om te luisteren naar wat mijn lijf te zeggen heeft . Soms lukt dat niet. Soms kan ik niet luisteren naar wat mijn lijf van mij verlangt. Ik weet dat ik moet luisteren naar wat mijn lijf te zeggen heeft en dat ik daarna moet luisteren maar ik zoek zelf ook de grens op.
Afgelopen tijd denk ik vaak aan vroeger. Aan hoe ik als klein meisje al die struggeling heb moeten doorstaan, hoe ik als klein meisje het gevecht aan ging om mezelf tot mezelf te laten worden. Het is bizar hoe veel ik geleerd heb over mezelf en over mijn lijf. En nu ben ik ouder, ik heb geleerd om voor mezelf te zorgen. Om voor mijn lijf te zorgen.
Het is net een kind waarvoor je moet zorgen en constant aandacht van je vraagt. Ik realiseer mij nu hoe een huisvrouw zich voelt. Mama wil je even drinken pakken? Mama ik moet plassen?
Okey, het wel een beetje anders. Ik en mijn lijf kunnen elkaar best goed aanvoelen.
Ik hoop dat mijn lijf en ik steeds meer vriendjes wordt. Ik hoop dat ik nóg beter naar mezelf ga luisteren. Ik vindt ik het afgelopen jaar veel geleerd heb. Niet alleen uit de boeken. Ik heb geleerd om naar mezelf te luisteren, om te voelen wat mij lijf op dat moment nodig heeft. #hetlevenvanselinaterenghi
