Ik wil weer een blog beginnen omdat ik merk dat het mij helpt. Misschien schrijf ik net als de vorige keer met tussenpozen want ik merk dat ik weer dingen wil onderzoek. Dus ik weet nog niet waar en wanneer deze blog eindigt.
Mijn vader, die mijn grootste fan is, is trots op mijn schijfkunsten en zei dat ik het vaker moet doen. Naja, niks moet pa. Maar hij heeft wel een punt. De afgelopen paar keer schreef ik omdat ik het groten deels al in mijn hoofd had. Nu is dat niet het geval en merk dat ik het moeilijk vind, want ik wil nu niet in herhaling vallen.
Het is juni nu ik weer verder ga aan deze blog. Mijn planbord staat vol met leuke dingen en een paar moetjes.
Het begint natuurlijk 6 juni, mijn verjaardag. Ik werd opgewekt wakker want ja, het is toch wel een bijzondere dag, toch?! Ik had niet echt grote plannen. Mijn moeder kwam bij mij op bezoek en bracht en zelfgemaakte aardbeien taart mee en een bos mooie pioenrozen.
Onverwachts kwam er nog meer bezoek. De moeder en opa en van een huisgenoot waaide spontaan aan. Ik werd blij verrast want het was toch een klein feestje!
Omdat het mijn verjaardag was had ik gevraagd of wij sushi mochten bestellen en het mocht! I love sushi! Toen vroeg ik mam of ze bleef mee eten en dat wilde ze wel!
Savonds was ik moe ging ik naar mijn kamer. Ik voelde dat gevoel opkomen dat ik altijd heb als iets leuks voorbij is. Ik begon te huilen en toe de gene die bij mij vroeg wat er nu gebeurt rateldde ik eruit dat ik eigenlijk een doel in mijn leven mis. Iets van een werkplek met lotgenoten. Maar de reden dat ik dat nog niet wil is dat ik “bang” ben. Waarom ben ik bang? Nou, ik ben bang dat mijn werk mij weer overneemt. Ik wil niet meer moeten werken om zo normaal mogelijk mensen te blijken. En ik wil niet meer van 10 tot 16 achter een beeldscherm geplakt zitten. Nee, ik wil wat met mijn handen doen, buiten zijn. Ik dacht ook misschien om in een kinderdagverblijf te werken. Maar weet je wat is kutte is? Ik heb CP en kan mijn handen niet gebruiken. Ik had mijn tante al gevraagd, want zei werkt op een kinderdagverblijf, of zij het voor zich zit als ik een kinderdagverblijf werk en ze zei dat ze dat prima voor zich ziet. Dus ik heb gegoogeld maar blijkbaar heb je daar toch een opleiding voor nodig, dus helaas wordt dat hem niet.
Nu weet ik niet meer welke stap ik überhaupt wil gaan zetten. Wil ik nog thuis blijven zitten en mijn leven leiden die ik nu leidt of wil ik een werkplek zoeken en onder de mensen komen? Maar als ik een werkplek heb gevonden die ik leuk vind ben ik bang dat het mij weer overneemt. Ik ben bang dat ik over een tijdje erheen ga niet omdat ik het leuk vindt maar omdat ik moet, van mezelf.
Ik vrees dat ik de de komende periode dit wil onderzoek met misschien met de vraag hoe: kan ik ervoor zorgen dat ik dat moeten eraf haal.
Okey, op dit moment, nu ik het bovenstaande stuk aan het schrijven heb, loop ik rondtjes in mijn hoofd. Hoe ga ik dat moeten eraf halen? Hoe ga ik ervoor zorgen dat mijn klokkentic die ik heb achter gelaten in 2024 niet weer terug krijg? En misschien wel de Ham vraag, als ik dan een dag moe ben en ik eigenlijk het gevoel heb dat ik de hele dag in nest wil meuren en domme series kijken mag ik mij van mezelf ziek melden en in mijn nest weg rotten of ga ik mezelf weer over de klif helpen met als gevolg dat ik weer in een burnout raak??
Ik moet, ehm, nee ik wil/mag een plan maken. Een plan met stappen hoe ik kan signaleren als ik weer het gevoel heb dat ik moet werken.
Kijk, ik bedenk dit nu ter plekke! Pa, misschien heb je toch gelijk, schrijven helpt echt! 🙂
Twee weken geleden waren opa en oma uit Duitsland bij mij op bezoek. Het was een bijzondere tijd want ik had ze al een niet gezien. We hebben allemaal leuke dingen gedaan. Wij zijn bijvoorbeeld naar Paleis het Loo en naar het Kroller Muller museum geweest. Ik genoot van de aanwezigheid van mijn grootouders.
Toch merkte ik aan mijn lijf dat het bezoek zwaar was. Ik miste mijn eigen ritme, want als ik heel eerlijk ben, als ik op mijn CP-tempo mijn dag door breng begint deze pas 11:30/12:00 en later.
Even een klein zij sprongetje, dit is ook een van de reden waarom ik niet meer wil werken of dagbesteding wil.
Die donderdag kwam mijn gezin met ons lunchen. Ik was er niet helemaal bij omdat ik de lat al de hele week te hoog had liggen. Ik was gestrest en mijn klokkentic was die week extreem afwezig. Ik moest het goed doen van mezelf maar wat heeft dat voor zin?
Eenmaal aangekomen bij het restaurantje ging in mijn hoofd ratelen. Ik was moe en brak in elkaar.
Ik ben op, mijn lijf zit weer vast en schreeuwt om gemasseerd te worden, dus daar kwamen de tranen. Ik kan niet meer maar ik voelde druk om morgen weer wat te doen met hun. Ik reed even weg en huilde. Even later gaf ik mami een teken dat ze bij mij moest komen. Ik vertelde mijn gedachtes en huilde van vermoeidheid en wanhoop. Schat, je werkt je helemaal over de kop. Joh, dat heb ik door. Maar ma, wat moet ik nou morgen doen?! Het liefst wil ik gewoon de hele dag in mijn bed liggen. Waarom doe je dat dan niet? Zeg dat tegen ze. Zo gezegd zo, gedaan. En heb ik vrijdag gewoon de hele in mijn bed geveteerd omdat ik dat nodig heb.
Ik liep al een paar dagen rond met de gedachte weer een massage in te plannen. Omdat mijn lijf dit op het moment hard nodig heeft. Zal ik haar appen? Nee, ik wacht nog even tot volgende week.
Vrijdagavond had ik bedacht om nog als afsluiting met opa en oma te gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan. Het was gezellig en ik heb genoten. Voor het eerst ervaarde ik in die week geen klokkentic.
En toen kwam het moeilijkste, afscheid nemen. Ik had een dubbel gevoel. Ik was blij dat ik mijn leven weer kon leiden maar tegelijkertijd ben ik ook bang dat ik ze niet meer zie.
Vrijdagavond toen ik thuis kwam van het etentje en ik mij heb proberen groot te houden bij het afscheid maar toen in mijn kamer kwam, kwam de ontlading. Dikke tranen maakte mijn wagen nat. Het waren tranen van bangheid maar ook van opluchting dat ik mijn eigen ritme weer kan volgen. Maar wanneer zie ik ze weer of was dit de laatste keer?
Nadat ik afscheid had genomen kwam de gedachte dat ik toch weer even aan mezelf moet gaan denken, dus ik heb maar gelijk een afspraak gemaakt bij de massage. Even weer uit mijn hoofd en in mijn lijf. Gelukkig had ze al die vrijdag erop een plekje. Maar mijn hoofd wilde het liefst zo snel mogelijk, maar misschien moet ik blij zijn dat ze überhaupt die week nog plek had.
Ik weet misschien waarom ik die gedachte had. Namelijk omdat zij dinsdag ook een gaatje had, alleen toen kon ik niet weg en woensdag had ze ook een plekje, alleen ik had al een afspraak namelijk met mezelf.
Achteraf, toen ze weer richting huis gingen realiseerde ik hoe ver ik al ben gekomen. In mijn dagelijks leven, hoe ik hem nu heb ingericht, heb ik bijna geen klokkentic meer en daar ben ik enorm dankbaar voor en ik wil die gedachte koesteren.
De rest van de week bestond uit veel bed-dagen en de en domme series kijken. Geen klokkentic en op mijn tempo. Het was zalig om in mijn bed weg te rotten. Maar mijn gedachtes waren nog bij opa en oma. Hoe zou het op de weg gaan?
Die avond kreeg ik een apje van oma. “ja, we zijn bijna thuis.” Hu? Hoe bedoel je? Ik dacht jullie doen het in twee dagen Zouden doen? Ik was opgelucht. Zij zijn weer veilig thuis en het opladen kan beginnen.
Die week had ik een rustige chillen week. Maandag heb ik lekker gesport en ik merkte dat mijn lijf weer geland was. Ik ben sinds die week met opa en oma mij bewust geworden dat mijn lijf het ritme bepaald en niet mijn hoofd. Want waar moet ik heen? Ik heb geen baan waar ik om 9:00 uur op de werkvloer moet zijn, dus who cares?
Woensdag had ik een dagje sauna gepland. En nee, dat was niet bewust na het bezoek van opa en oma, deze had ik al gepland voordat opa en oma kwamen, maar het kwam wel facking goed uit. Bij aankomst hebben we eerst lekker geluncht en geklets. Toen terug naar de omkleedruimte en de ontspanning kon beginnen.
De vorige keer merkte ik dat ik tussen door niet genoeg had afgekoeld. Dus ik had bedacht om mijn douchestoel mee te nemen.
Ik voelde mijn lijf ontspannen en genoot van het zweet dat mijn lichaam verliet. Wij hebben verschillende sauna’s en baden gehad. Sauna in, tien minuten zweten, sauna uit en onder de koude douche, baden, sauna in, tien minuten later onder de koude douche. Zo kwamen we de dag door.
Ik weet niet of jullie al een keer in de sauna zijn geweest, maar je gaat daar heen om te ontspannen. Om alles hier uit te zweten wat je niet meer nodig hebt.
Daarom gaan mensen naar de sauna en om stil te zijn in de sauna.
Een van mijn begeleiders die mee was, kon blijkbaar niet goed tegen de warmte. Dus wij zaten in de sauna en zij lag naast mij op de bank. Ik helemaal in mezelf gekeerd en genoot van de zweetdruppels die mijn lichaam verlieten.
En toen hoorde ik ineens vanuit het niets naast mij: “heet he?” Nouja, daar ging de rust en ik schoot in de lach.
Nadat dit wij onder de koude douche zijn gegaan besloten we om naar de grotsauna te gaan. Weer lekker zweten.
Volgens de meiden was het hoog tijd dat ik ook een keer kennis ging met een opgitting. Het was voor mij de eerste keer, maar ik wist wel wat het was.
Omdat de arena, ja, was het dat? Ik noem het gewoon zo, eigenlijk niet rolstoel toegankelijk is was het even kijken of het wel kon.
De man die de opgitting gaf was erg meedenkend en ik mocht gewoon voor de uitgang gaan staan.
De uitgang was boven, dus ik zat ook boven, maar dat is het heetst van de arena.
Toen ik binnen kwam was het al aangenaam warm. Hij vertelde iets en hete ons welkom. Hij vertelde ook dat we elk moment er uit konden. Daarna begon het water op het platform te doen en daarna met de handdoek langs je te gaan. Ook langs mij.
Het waren 5 rond en 5 geuren. Elke ronde heter en heter. Ik zat lekker en genoot van de zweetdruppels die mijn lichaam verliet. Ik bleef zitten. Nog een ronde en nog een. Zweten, luisteren en voor je uit staren een kwartier lang. Zalig!
Daarna wilde ik als afsluiting zwemmen in het Meer en toen was bij iedereen de koek op. Maar ik kijk nu al uit naar de volgende!
