Begeleiders die mij de afgelopen tijd mee hebben gemaakt zeggen dat ik weer eens van mij af moest schrijven, maar ik wist niet wat. Er is zoveel gebeurt, zoveel onzekerheid geweest dat ik niet wist hoe ik moest beginnen. Losse delen spoken door mijn hoofd, want deze ADDer/CPer of what ever hoe het heet, draait weer overuren.
Okey, ik begin gewoon maar.
Nu ik deze blog begin lig ik in bed met mijn tobi voor mijn snufferd. Ik ben net thuis van mijn massage en ben extreem moe (zoals gewoonlijk als ik bij de massage vandaan kom).
Mijn begeleider die mijn taxichauffeur was en moest dit keer taxichauffeur spelen voor mijn huisgenoot, dus ik was alle zonder hulpverlener. Ging prima en ik was blij dat het zo was.
Toen ze klaar was met behandelen raakten we in gesprek over dat ik op Facebook had gezegd dat het een pittig periode was (leg later uit waarom).
Toen ik thuis kwam was ik moest het even landen en moest ik het even kwijt aan de begeleider die mij op bed knalde. Ik merkte dat ik nog best wel zat met dat gesprek dus toen mijn begeleider vroeg of ze nog iets kon doen vroeg ik haar om even te blijven en konden kletsen. Uit dat gesprek is gekomen dat ik nu deze blog schrijf.
Dus dat.
Nu ga ik proberen te verwoorden wat er allemaal is gebeurt.
Een paar maanden geleden kreeg ik een aanbod om op een woongroep te gaan kijken. Ik was in rep en roer. Ik moet hier weg. Ik weet het zeker. Dus ik vol in de ankers. Ik wil hier blijven, en ik ga niet kijken! Na wat gesprekken besloot ik om het aanbod te aan te nemen. Selina, probeer het maar gewoon. dus ik toestemming gegeven om een gesprek in te plannen.
Ik vond het rete spannende, maar het is een gesprek. Dus daar ging ik. Omdat ik hierover eigenlijk niet in detai wil treden wil ik graag zeggen dat ik de plek heb afgewezen.
Na een paar weken niet geschreven te hebben, ga ik het maar weer proberen. Het was te onrustig in mijn kop nadat ik de woonvorm had afgewezen. Ik wilde mij even weer concentreren op nu, op mezelf, waar ik gelukkig van wordt. Dat betekent twee keer per week sporten (zwemmen of/en op de bal), buiten zijn, met vrienden appen/belen, 1x per week in bad, massage.
Waarom ik niet schreef was omdat mijn hoofd sneller is dan mijn ogen. Wat er allemaal in mijn hoofd gebeurd is dan moeilijk te omschrijven. Als iemand dan vraagt zeg eens wat er nu gebeurt kan/durf ik dat dan niet hardop te zeggen. Dat is lastig voor mezelf en degene die op dat moment dan bij mij is, want ze willen mij graag helpen.
Het gesprek na de massage bleef ernom hangen bij mij, dus ik heb besloten om met haar te onderzoeken wat er gebeurt in dit grote breinmassa.
Ik leer mezelf te begrijpen en te ontdekken hoe het brein werkt. Super interessant maar ook rette ingewikkeld. Maar dat is niet erg, vallen en opstaan hoord bij het leven en ik sta met open armen om deze uitdaging te omarmen.
