Het zal je vast niet ontgaan zijn, Nederland is bedekt met een hele pak sneeuw. Voor de rest van Nederland is dat natuurlijk niet heel bijzonder want heel Nederland werkt thuis, maar voor mij was dit weer de eerste keer dat ik ook thuis moest werken. Hoe gaat dat als je werk computer op je werk is?
Dat was niet heel ingewikkeld want website’s bouwen kan je ook op je tobi en teams heb ik al eerder geïnstalleerd voor een eerder overleg die ik had. Niet zo moeilijk zou je zeggen! Nou, toch was dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik merk dat ik deze week ook wat moeie ben dan normaal. Komt dat omdat ik thuis ben? Of zit er een ander addertje onder het gras?
De zon schijnt in mijn kamer, ik zit rustig te werken. Het gaat moeizamer dan op locatie. Ligt het er aan dat ik geen collega’s om mij heen heb? Ik blijf het moeilijk vinden om thuis te werken. Concentreren is zowiezo al een euvel bij mij.
Woensdag had ik gigantisch veel te doen. Ik moet elke week keuzes maken wat ik wil doen. Soms is niet altijd alles haalbaar wat ik pland.
Dit stukje gaat eigenlijk over wat ik 4 weken geleden als blog thema had. Ik schrijf een blog over “moeten en willen”. Toch lukt het mij om dingen te doen maar ik merk dat het moeilijk blijft om dingen los te laten zoals deze blog. Ik schreef in die week dat ik eraan wilde werken om meer dingen los te laten. Mijn doel is deels behaald. Ik ga als ik thuis kom ga ik (meesta) serie kijken op bed. Maar als ik na het eten nog tijd heb ga ik deze blog schrijven tewijl ik eigenlijk hartstikke moe ben. Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik mijn lijf meer rust kan geven? Ik schrijf graag, dat weten jullie.
Donderdag kon ik weer fysiek naar mijn werk. Het was even de vraag of het wel ging lukken maar mijn vriendin durfte wel te rijden. De weg ernaartoe ging goed. Geen gegibber, geen gegliji. Bij aankomst moest ik er natuurlijk ook uit. De weg lag bezaaid met sneeuw dus mijn wielen dachten ja, Toedeledokie! zoek het even lekker uit! Ik zat muur en muur vast! Mijn wielen draaiden rondjes in de sneeuw.
We hebben mijn rolstoel op handmatig gezet. Ik wilde zeggen normaal kan je mijn rolstoel gemakkelijk duwen. Maar dat was mijn oude elektrische rolstoel. Deze is helaas een stuk zwaarder, helemaal door de sneeuw, dus het was lood zwaar. Mijn vriendin ging binnen hulp halen. Mijn begeleider kwam naar en ging even opzoek naar een schep. Even later kwam hij met twee scheppen aan lopen.
Samen met de vriend van mijn vriendin hebben ze de weg sneeuwvrij gemaak.
S’middags moest ik natuurlijk ook weer naar huis. Het had overdag niet gesneeuwd dus het paadje was nog sneeuw vrij. Maar mijn vriendin had de auto niet op de parkeerplaats gezet maar aan de rand van de weg met de ene kant op het gras. Nou, je raad het al. Hij zat vast. Na even duwen hebben we de auto uit de sneeuw gekregen. Maar ja, toen zat ik natuurlijk weer vast in de sneeuw. Kortom, het was mij een dagje wel.
De vraag was die avond of wij het wel aan durfte om de volgende dag naar Culemborg te rijden. De beslissing was snel genomen. Mama had mij al in geladen. Toen wilde de motor niet starten. Ze heeft papa geroepen. Uiteindelijk kregen wij hem aan de praat. Bij aankomst stond ik weer vast met mijn rolstoel. Een paar mannen die voorbij kwamen hebben geholpen om mij op het sneeuwvrije pad te krijgen.
S’ middags kreeg mijn begeleider een telefoontje van mijn moeder. De auto wil niet starten.
Okey, even bedenken. Wie heeft er allemaal een rolstoelbus in mijn omgeving? Mama kwam op goede vrienden van ons. Achteraf hadden wij wel nog een paar kennissen kunnen opnoemen maar het was even snel nadenken. De bus is veel lager dan die van ons, dus de vraag of of ik er in pas. Gelukkig paste ik er net in! Onderweg was het heel gezellig. Wij hebben lekker gekletst. Gelukkig was ik nog optijd voor de fysio!
Gisteren kon ik ook niet gaan paard rijden. Dat is jammer omdat ik vorig week ook niet ben gaan paard rijden. Het is ook mijn beweging en als ik dat niet meer doe wordt ik nog stijver, maar als het koud het is ook mijn beweging en als ik dat niet meer doe wordt ik nog stijver, maar als het koud is dan willen mijn spieren helemaal niet meer. Dus het was goed dat ik niet ben gegaan. Toch had ik een leuke dag want ik heb mijn nieuwe duw rolstoel uitgeprobeerd. Dik ingepakt in mijn zak gingen we een rondje met Laika lopen. De sneeuw was voor mijn midwheler geen probleem! Ik kon gemaakt over de sneeuw rijden. Toen zijn we naar het water gelopen die natuurlijk vol was met schaatsende mensen en kinderen die op de slee meegetrokken werden door hun ouders. Ik keek jaloers toe hoe de rest op het ijs wagelde. Toen vroeg papa wil je ook het ijs op? Pap, wat is dat voor een vraag! Natuurlijk wil ik het ijs op!
We moesten even zoeken naar een goeie plek om op het ijs te kunnen komen. Met behulp van vriendelijke mensen is het gelukt maar, ja toen stond ik op het ijs. Papa is een rondje met mij gaan lopen. Toen zei ik kunnen we niet iemand aanspreken die met mij een rondje zou gaan schaatsen? Zo gezegd zo gedaan. En hard dat we gingen! Ik dacht bij mij zelf dit zijn de leuke dingen uit mijn leven die ik moet koesteren. Als ik weer eens een dag heb waar ik baal van mijn lijf dan ga ik proberen aan de dingen te denken waar ik energie van krijg zoals schaatsen op het ijs.
Ik ben benieuwd hoe het komende week met mij zal gaan. Of ik kan luisteren naar mijn grenzen en naar mijn lijf. Daar zal jullie volgende week over bij praten. Ik zeg nog een fijne zondag!
