Het is lastiger dan je denk, Grenzen aan geven. Ik ben steeds beter geworden om mijn eigen grenzen te bewaken, maar is het moeilijker dan je denkt.
Deze week ben ik moeier dan normaal. Misschien moet ik deze blog niet vandaag beginnen maar het trekt aan mij. Ik ben vandaag (woensdag) heel moe. Dat is ook niet zo gek want ik was dinsdag tot 23:00 wakker. Nee, niet vanwege de pijn, niet vanwege het piekeren, maar helemaal vrijwilliger. Soms moet je je grenzen overtreden en er een dag of een paar uur later voor boeten.
Je eigen grenzen aan geven is niet makkelijk. Okey, ik ben op dit moment erg moe. Het is een lange week geweest. Ookal waren wij dinsdag vrij heb ik toch het gevoel dat ik een hele werkweek achter de rug heb. Het was met vallen en opstaan maar ik hou vol! Ik volg mijn pad die ik al uitgestippeld heb. Nu vraag ik mij af welk pad ik al heb uitgestippeld? Tja, ik denk gewoon door gaan waar ik mee bezig ben. Om te doen waar ik goed in ben, waar mijn creativiteiten liggen. Maar hoe bewaar ik mijn grenzen?
Dat is iets wat ik nog steeds niet weet. Ik weet dat ik de grenzen moet aan geven maar ik ga er vaak overheen. Ach, ik kan nog wel even een rondje rijden, ach, ik kan nog wel even dit taakje afmaken. Maar dan zeg mijn lijf op een gegeven moment stop en dan is het al te laat.
Deze week heb ik nog meer mijn grenzen aangegeven. Ik en mijn lijf waren moe en ik heb weinig aan mijn blog geschreven. Ook omdat ik eigenlijk geen idee had waar ik het over moest hebben. Dat vond ik lastig omdat ik het altijd het gevoel heb dat ik voor jullie móet schrijven. Waarbij ik nu waarom? Waarom worden ik constant ¨gedwonge¨ door mezelf? Waarom moeten dingen zo gaan zoals ze in de boek staan? Ik hou niet van boekjes en ik pas in geen enkel boekje. Mijn leven bestaat niet uit hokjes waar je precies in moet vallen.
Een paar jaar geleden was dat nog zo moeilijk om te vertellen tegen die gene die mij precies in het juiste hokje wilde hebben. Overigens is dat nooit gelukt want ik was altijd het puzzeltje van de klas. Is dat erg? Nee totaal niet!
Nu ben ik zelf de puzzelstukje aan het leggen. Maatwerk met bloed, zweet en tranen. Maar ik doe dat graag zodat ik mezelf kan ontwikkelen. (he he, ik ben EINDELIJK op dreef!)
Ik moet denken in mogelijkheid, denken met een creatief brein. Als het niet rechtsom gaat dan probeer ik het links om en als dát niet lukt? Tja, kop omhoog en morgen nog een keer!
Ik weet nog dat ik een stuk of 5 jaar geleden met papa een weddenschap ben aangegaan. Dat ging als volgt:
Het was kerst en wij zaten gezellig met z’n alle uit te buikken van het lekkere kerstmaal. Papa en ik zaten een beetje te klooien met het servetje. Papa hield hem aan de ene kant en met mijn “goeie” hand aan de andere andere kant. Met al mijn kracht (die heb ik! Dat is tenminste een voordeel als je spastisch bent!) trok ik aan dat servetje. Toen pakte ik hem met beide handen vast. Papa zei tegen mij als hem kapot trekt krijg je 100 euro van mij. Mijn hersenen stonden gelijk aan. 100 euro! Welk kind van 5 wil dat nou niet?!!!
Dus ik trok met al mijn kracht die ik nog had. Kkkkkkkrrrrrrrr. Het eerste scheutje zat er in. Dat gaf mij nóg een extra boost om door te gaan. Kkkkkkkrrrrrrrr! En toen had ik opeens twee servetjes in mijn hand! Tja pap, had je maar niet moet wedden.
Dat was ook een gevalletje van als het niet rechtsom kan dan probeer ik het links om. Het servetje is kapot!
#hetlevenvanselinaterenghi
